Santa Maria della Vittoria (Santa Maria della Vittoria) to kościół w Rzymie (Roma), który ma status tytularny. Kościół tytularny jest prowadzony przez kardynała kapłana, członka Kolegium Kardynałów, który jest honorowym członkiem duchowieństwa rzymskiego. Santa Maria della Vittoria jest pod opieką kardynała arcybiskupa Bostonu Seana Patricka O'Malleya, który otrzymał tytuł tego kościoła i San Cardinal w 2006 roku. Nazwę wypisano na tablicy w kościele i umieszczono godło tego kardynała.
Historia budowy
Kościół zaczął być budowany w 1605 roku na cześć św. Pawła, mnichów z Zakonu Bosych Karmelitów, którzy mają status żebraków i są znani ze swojego ascetycznego życia (nieustanna modlitwa, cisza, pokora, odrzucenie korzyści pokoju itp.). Barokowy projekt klasztoru został zaprojektowany przez artystę-architekta Carlo Maderno. Budynek budowano przez ponad 10 lat, aw 1620 r. Został ponownie konsekrowany w imię Matki Boskiej, która zwyciężyła przedstawicieli katolicyzmu nad czeskimi protestantami w zaciętej bitwie pod Białą Górą pod Pragą.
Od 1624 r. Budową kierowała Scipione Borghese, która przejęła finansowanie projektu. Dzięki temu w 1626 r. Ukończono budowę kościoła. Dekoracja i dekoracja wnętrz trwały do końca XVII wieku.
Santa Maria della Vittoria doznała pożaru w 1833 r., Po czym budynek i jego wnętrze musiały zostać odnowione.
Cechy artystyczne
Santa Maria della Vittoria jest jednym z przykładów barokowej budowli.
Świątynia jest niewielka, skromna i prosta na zewnątrz, przekazuje cechy zakonu, z inicjatywy którego została stworzona.
We wnętrzu kościoła wykorzystano różne sposoby kreowania wizerunku wnętrza:
- Kolumny
- Listwy;
- Jasna mozaika ze scenami z życia świętych;
- Malowanie ścian;
- Pozłacane elementy wewnętrzne;
- Obrazy rzeźbiarskie.
Obraz zawiera kilka zdjęć „Madonny Zwycięskiej”, poświęconej świątyni.
Wśród rzeźb uwagę zwraca Sen Józefa Domenico Guidi, stworzony przez mistrza w latach 1625–1701, a także nagrobek nad grobem kardynała Pietro Vidoni, który zajmował swoje stanowisko podczas budowy kościoła.
Na szczególną uwagę zasługuje wyrafinowana dekoracja kaplicy grobowej znajdującej się w zachodniej części kościoła - kaplicy, zamówionej przez kardynała Federico Cornaro i nazwanej jego imieniem.
Carnaro Chapel
Szczególnie cenne jest artystyczne i ideologiczne centrum kaplicy Cappella della Cornaro - Ekstaza św. Teresy (Estasi di santa Teresa d'Avila) autorstwa Giovanniego Lorenza Berniniego. Kardynał Carnaro zaproponował także temat tworzenia rzeźb.
Święta Teresa z Avili jest zakonnicą karmelitanek, która mieszkała w hiszpańskim mieście Avila w XVI wieku i została podniesiona do rangi świętych dzięki ascetycznemu życiu i wyrzeczeniu się dóbr ziemskich. Teresa z Avili stanęła u podstawy Zakonu Karmelitów Bosych w 1593 r., Walcząc o powrót do pierwotnej ścisłej karty zakonu.
Według legendy Bernini stworzył swoje arcydzieło na podstawie fabuły z życia św. Teresy: święty podczas snu odwiedził anioła pod postacią zwykłego człowieka i uderzył ją strzałą z czystego złota, która miała końcówkę z ognia. Teresa z Avili, która posiadała literacki dar, opowiedziała o tej wizji w jednym ze swoich listów, przypominając sobie stan „słodkiej mąki” po uderzeniu anioła w jej serce.
Rzeźba o wysokości 3,5 m powstała w latach 1647–1652. „Ekstaza św. Teresy” wyróżnia się złożonością i teatralnością kompozycji.
Ekstaza św. Teresy
Praca Berniniego jest syntezą malarstwa, rzeźby, architektury i dekoracji.
Bernini wyrzeźbił słynne dzieło ze śnieżnobiałego marmuru Carrara, w tle - promienie z brązu, pokryte złotem, przedstawiające boską naturę pojawienia się anioła św. Teresy. Wokół kompozycji znajduje się rama w postaci niezależnego ołtarza z kolorowymi marmurowymi kolumnami. Za zespołem znajduje się okno, przez które światło przenika i wzmacnia działanie boskiego blasku brązowych promieni. Po prawej i lewej stronie kompozycji znajdują się marmurowe balkony przedstawiające przedstawicieli rodziny Carnaro omawiających wizję św. Teresy.
Bernini używa białej karary i kolorowego marmuru, kamieni półszlachetnych, obszernych jasnych fresków na sklepieniu kaplicy z wizerunkiem nieba. Mistrz umiejętnie wstawia rzeźbę do malowanego wnętrza kościoła i osiąga niezwykły efekt wyrafinowania, wyrafinowania, oddaje złożoność mistycznego obrazu. Grupa rzeźbiarska jest ogrodzona balustradą, ale nie odsuwają od wiernych marmurowych postaci, ale sprawiają, że publiczność jest swego rodzaju uczestnikiem wydarzeń.
Postać Teresy, usytuowana wśród chmur, zadziwia niezwykłą postawą, przekazując jednocześnie ospałość, cierpienie i oświecenie boskim światłem, świętą ekstazą - ekstazą z niezmierzonej miłości do Boga. W swoich notatkach Teresa mówiła o przyjemności, jaką odnalazła w Boskim połączeniu, że w wizjach Bóg nazwał ją swoją żoną, a on - jej mężem. Rzeźbiarzowi udało się przekazać duchowość, czystość i niewinność jednocześnie ze zmysłowością. Anioł w powiewnych szatach, na który boskie światło wyłania się z promieni ustawionych w tle, stoi w eleganckiej pozie, przyciąga uwagę „ludzkim” wyrazem twarzy, lekkim uśmiechem wyrażającym współczucie, podziw i przewidywanie.
Rzeźba przekazuje witalność fabuły cudownej wizji, podkreśla ideę, że każdy może doświadczyć wysokich duchowych doświadczeń. Patrząc na ekstazę św. Teresy, publiczność powinna była uwierzyć w możliwość religijnego wyczynu każdego z wierzących. Obraz, który jest zaskakująco cienki z psychologicznego punktu widzenia, jest ekspresyjny, oddaje chwilowy stan postaci i wieczność idei boskiej służby.
Ciekawy fakt
Wiadomo, że w rzeźbie Giovanniego Lorenza Berniniego odzwierciedlono jego osobiste doświadczenia. Był szalenie zakochany w Constance Buonarelli, młodej żonie swojego asystenta.
Nazwał ją aniołem i czuł swoją miłość do niej jako świętej ekstazy. Na obrazie św. Teresy mistrz odzwierciedlał cechy swojej ukochanej i namiętną miłość do niej, jego zdaniem, mającą boski początek.
Jak się tam dostać
- Kościół znajduje się przy Via Venti Settembre, 17.
Do stacji Santa Maria della Vittoria można łatwo dotrzeć pieszo ze stacji metra Repubblica.
Drzwi kościoła są otwarte dla zwiedzających codziennie od 7.00 do 12.00 i od 15.30 do 19.00.
Pobliskie atrakcje obejmują kościół Santa Susanna (Chiesa di Santa Susanna), Fontannę Mojżesza (Fontana dell'acqua Felice) i Plac Republiki (Piazza della Repubblica) z Fontanną Naiad (Fontana delle Naiadi).
