Biografia
Dzieciństwo i młodość
Federico Fellini urodził się 20 stycznia 1920 r. W rodzinie sprzedawcy Urbano Fellini i Idy Barbiani. Rodzina mieszkała w Rimini, małej miejscowości wypoczynkowej na południu Włoch. Chłopiec stał się bolesny, lekarze podejrzewali niewydolność serca. Mały Federico lubił uwagę wszystkich, dość szybko nauczył się naśladować omdlenia i zawroty głowy. Nauka w katolickim college'u była łatwa dla chłopca; lubił dużo czytać i czytać.
Początki talentu scenicznego pojawiły się wcześnie: chłopiec robił stroje dla lalek, komponował scenariusze i bawił się w lalki. Ale ulica przyciągnęła również młodego Federica: namioty podróżującego cyrku, zakurzone drogi i małe sklepy w Rimini zostaną przeniesione do jego najlepszych filmów, stając się scenerią.
Niezależne życie przyszłego mistrza rozpoczęło się we Florencji (Firenze), gdzie pracował jako rysownik w antyfaszystowskiej gazecie. Potem był Rzym, ta sama praca plus pisanie skryptów i szkiców, krótkie studium na wydziale prawa. Ten ostatni jednak tylko po to, by nie dostać się do armii Mussoliniego (Benito Mussolini). Pomogła w tym także umiejętność symulacji chorób, doskonalona w dzieciństwie.
Miłość i kreatywność
Los jednego z największych reżyserów zadecydował, kiedy zaczął pisać scenariusze dla radia o życiu kochanków Chico i Poliny. Polina była prowadzącą radio Juliet Mazina (Giulietta Masina). Znajomość, wzajemne współczucie, krótki czas na zaloty - a młodzi ludzie, odwracając się, osiedlili się w domu cioci Julii.
Życie rodzinne odnosiło sukcesy we wszystkim oprócz jednej rzeczy - para nie mogła mieć dzieci. Pierwsza ciąża nadeszła szybko, ale zakończyła się poronieniem. Długo oczekiwany syn urodził się w 1945 roku, ale zmarł, nie żyjąc nawet miesiąc. Później Fellini zaproponował adopcję dziecka, ale jego żona nie zgodziła się. Od tego czasu uważali wspólne filmy za swoje dzieci.
Federico Fellini i Juliet Mazina byli niezwykłą parą. Była niewyczerpanym źródłem jego twórczej inspiracji. Ukochana kobieta, najlepsza przyjaciółka, muza - cała jej, nieporównywalna Julia. Bez żony Fellini nie mógł strzelać, nie miało znaczenia, czy grała w filmie, czy nie. Wydawało się, że tworzą się i uzupełniają - mąż i żona, słynny reżyser i aktorka z niezrównanym dramatycznym darem.
Nie zaczął robić filmów od razu, ale na początku kariery reżyserskiej miał ogromne doświadczenie jako scenarzysta. Filmy Federico Felliniego dokładnie odzwierciedlają etapy jego życia. „Road” i „Amarcord” - wspomnienia dzieciństwa spędzonego we włoskiej prowincji. W filmie „Noce Cabirii” są typy, które studiował podczas swojego pobytu w tanim mieszkaniu w pobliżu rzymskiej stacji. „Sweet Life” i „Eight and a Half” - szczyt jego świetności i smutny dowód na to, że najlepsze filmy zostały już zrealizowane.
Sunset Maestro
Filmografia Federico Felliniego była bogata, ale nie on sam. Nie można ich nazwać modną parą - mieszkali w Rzymie, a nie poza miastem, spędzili lato w Rimini, Mazina, w przeciwieństwie do najbardziej znanych aktorek, nie miała drogiej biżuterii. Ale życie małżonków było pełne emocji, które później pojawiły się w scenariuszach i na ekranie.
W 1993 roku Fellini otrzymał Oscara, piąty z rzędu, za swój wkład w sztukę filmową, a 31 października tego samego roku zmarł na udar. Wierna muza zmarła zaledwie pięć miesięcy później, chcąc zostać pochowana ze zdjęciem męża w ramionach.
Wielki reżyser był prawdziwym synem swojej ojczyzny. Filmy Federico Felliniego są pełne emocji i humoru, podobnie jak włoskie jedzenie ze śmietaną i przyprawami. Włochy uhonorowały pośmiertnego maestro - lotnisko i centralny park w Rimini nosi imię Federico Felliniego.
Filmografia
The Road (La Strada, 1954)
Film „Droga” był pierwszą współpracą Felliniego i Maziny. Zdjęcie poświęcone jest życiu cyrkowemu, głównymi postaciami fabuły są siłacz Zampano (Anthony Quinn) i młoda gimnastyczka Jelsomina (Juliet Mazina). Film został nakręcony w 1954 roku i zdobył wiele nagród. Otrzymał Oscara w kategorii „Najlepszy film zagraniczny” (1957) i Srebrny Lew (1954). Film przyniósł komercyjny sukces Felliniego i ... najgłębszą depresję, którą mistrz nazwał następnie „Soul Chernobyl”. „Droga” uwielbiała Mazinę - wcześniej niewielka włoska aktorka otrzymała przydomek „Chaplin w spódnicy”.
Noce Cabirii (Le notti di Cabiria, 1957)
Kolejnym dziełem duetu Fellini jest Mazin. Tym razem zdjął żonę w roli sentymentalnej i łatwowiernej prostytutki w Cabirii. „Noce Cabirii” to wspomnienie jego młodości, która minęła w dysfunkcyjnej dzielnicy rzymskiej, i próba pokazania dobra poprzez smutek i smutek oraz nadzieja na najlepsze, bez względu na wszystko. Ostatnia scena - uśmiech Kabiriyi przez suche łzy - jest jedną z najsilniejszych w historii światowego kina.
Sweet Life (La Dolce Vita, 1959)
Najlepszym filmem Felliniego jest Sweet Life. Został nakręcony w 1960 roku, jest owocem współpracy kolejnego wielkiego duetu. Główną rolę (słynny pisarz i dziennikarz Marcello) grał Marcello Mastroianni. Film jest pełen kontrastów i kryje w sobie głębokie znaczenie: ostrą satyrę i beznadziejny smutek, urok luksusu i surowość sytości, bogactwo wyboru i niemożność wyboru jednej rzeczy.
Bohater pędzi od jednej kobiety do drugiej, traktując każdą po swojemu, nie może zdecydować, kim jest i czego chce od życia. Jednym z partnerów Mastroianni w filmie była francuska aktorka Anouk Aimée. Głęboki, moralny ślepy zaułek na tle wyzywającego rzymskiego luksusu przedstawionego z talentem wielkiego wizjonera Felliniego. „Słodkie życie” wywołało oburzenie Watykanu, kościół był szczególnie oburzony na początku (figura Chrystusa na helikopterze) i wyraźna scena striptizu. Do oglądania zagrożony ekskomuniką, która stanowiła doskonałą bezpłatną reklamę. Obraz wzbogacił współczesny język słowem „paparazzi” i stałym wyrazem „słodkie życie”. Główną nagrodą filmu jest Golden Palm Branch.
Osiem i pół (8 1/2, 1963)
Film „Osiem i pół” (1963) ma coś wspólnego z obrazem „Sweet Life”. To także historia odnoszącego sukcesy osoby, która wpadła w impas moralny, tym razem jako reżyser. Główną rolą (w reżyserii Guido) znów jest Mastroianni, znów musimy wybierać między kobietami, ponownie „słodkie życie” z gorzkimi rozczarowaniami. Różnica polega na tym, że w filmie „Osiem i pół” bohater rozwiązuje swoje problemy bardziej skutecznie, choć nie jest to szczęśliwe zakończenie. Według Mastroianniego jego gra jest próbą przedstawienia samego Federico Felliniego. Nagrody obrazu „Osiem i pół” - „Oscar” oraz główna nagroda Moskiewskiego Festiwalu Filmowego.
Rome Fellini (Fellini Roma, 1972)
„Rome Fellini” jest swoistą odpowiedzią mistrza na pytanie, jak postrzega Wieczne Miasto. Film jest niemal dokumentalny, ale całkowicie nasycony miłością Felliniego do ulic i placów głównego miasta w jego życiu.
Amarcord (A m'arcòrd, 1973)
Film Amarkord jest w dużej mierze autobiograficzny. Jeśli „Osiem i pół” można uznać za odzwierciedlenie dojrzałości Felliniego, to zwrócił się do swojego dzieciństwa. Nazwa filmu to fraza „Pamiętam”, wypowiedziana w dialekcie Rimini, języku znanym małym Federico.
Amarkord był dokumentem dla wielu reżyserów, którzy chcieli odtworzyć dzieciństwo boso na dużym ekranie. Krytycy uważali, że taka imitacja nie zawsze się udaje, narzekając, że z lekką ręką Felliniego każdy reżyser ma swojego Amarkorda. Jedną z najlepszych imitacji jest obraz Tengiza Abuladze „Ballada Chewsurskaya”. Amarkord obfituje w szczere sceny z nastoletniego życia, ale radziecki reżyser musiał się bez tego obejść. Podobnie jak Droga, obraz Amarkorda odzwierciedla fantazje reżysera zmieszane ze wspomnieniami z dzieciństwa.
Casanova (Il Casanova di Federico Fellini, 1976)
Film „Casanova Federico Fellini” został wymyślony i nakręcony fantastycznie, ale rozczarował krytyków, widzów, a zwłaszcza samego reżysera. Powiedział, że Casanova jest obrzydliwy, a jego wspomnienia wyglądały jak książka telefoniczna.
Próba orkiestry (Prova d'Orchestra, 1979)
W filmie „Próba orkiestry” Fellini ponownie zwrócił się do gatunku pseudodokumentu. Film w formie wywiadu, który dziennikarz bierze od każdego z muzyków orkiestry. „Próba orkiestry” to ciekawa interpretacja hierarchii świata muzycznego, na szczycie jest ten, który lepiej czuje muzykę.
A statek płynie ... (E la Nave Va, 1983)
W filmie „A statek płynie ...” Fellini ujawnił się w gatunku historycznym. Statek na pełnym morzu, jego pasażerami jest firma złożona z artystów i orkiestry muzycznej. Powodem rejsu jest pogrzeb ekscentrycznej divy operowej, która zapisała się, by rozproszyć swoje prochy nad morzem. Statek z artystycznym, luksusowym i pogodnym życiem, a nagle - wiadomość o zamachu na arcyksięcia Ferdynanda! Wielu krytyków uważa, że film „A statek płynie ...” to darmowa wersja na temat śmierci Titanica.
Ciekawe fakty
- Federico Fellini - jedyny reżyser w historii światowego kina, który otrzymał pięciokrotnie nagrodę Akademii. Cztery Oscary otrzymały filmy Droga, Noce Cabirii, Słodkie życie i Amarcord w nominacji do najlepszego filmu zagranicznego. Piąta została przyznana mistrzowi za jego ogólny wkład w sztukę kina.
- Stając się znanym reżyserem, Fellini nie porzucił sztuki rysowania. Jego kreskówki były podziwiane przez przyjaciół i znajomych, a mistrz nie rozumiał, dlaczego wszyscy starannie trzymali serwetki restauracyjne z jego rysunkami.
Pierwsza rzecz, którą zrobił wymyślił nowe filmy - zaczął rysować kobiety o zaokrąglonych kształtach. Rysunki Felliniego przeważnie przekraczają przyzwoitość, ale odczuwa się rękę prawdziwego mistrza. - Twórcze poszukiwania i moralne rzucanie się na nieporównywalne maestro zainspirowały grupę „Śledziona”. W 2001 roku wydano trasę Fellini - wspólny album grup Bi-2 i Spleen. Najlepsi przedstawiciele rosyjskiego rocka okazali się subtelnymi koneserami dobrego kina - piosenka zawiera cytaty z filmu „Osiem i pół”.
Książki
Niektóre skrypty napisane przez Felliniego stały się niezależnymi książkami. To jest Amarkord, współautor Tonino Guerra, Rehearsal of the Orchestra, And the Ship Sails ..., White Sheikh, Wywiad. Mistrz, który biegle reżyseruje sztukę, napisał o tym książki: „Making Films”, „Fellini o Fellini” (w tym wywiady z różnych lat i szczegółowe opisy tworzenia kilku filmów), „Moja sztuczka to reżyserowanie”. Ostatnia książka została napisana wspólnie z Charlotte Chandler, amerykańską dziennikarką i krytyką filmową, z którą maestro od dawna przyjaźni. Autobiografia Fellini „Pamiętam ...” również powstała przy jej udziale.
Zobacz wszystkie książki Federico Fellini
Rok po śmierci Julii Maziny ukazała się skandaliczna powieść „Typy miłości” holenderskiej pisarki Rosita Steenbeek. Opisała w nim fikcyjną historię romansu z Fellini i jej rzymską „dolche vita”.
Główną ideą książki było to, że Fellini i Mazina nie kochali się nawzajem, ich związek był tylko umową między dwoma karierowiczami.
Powieść została zapomniana wkrótce po wydaniu, ponieważ żyli świadkowie życia dwóch włoskich idoli. Była jedna prawda: Holenderka miała powierzchowną znajomość z parą, a nawet wystąpiła w odcinku filmu „Ginger and Fred”.
Romantyczna wersja historii miłosnej Felliniego i Maziny należy do pióra Nikołaja Nadieżdina, książka nazywa się „Federico Fellini:”Moja Julia„(2009).
W 2015 r. W serii „Życie wspaniałych ludzi„książka wyszła”Fellini„Jego autor, Benito Merlino, popularny kompozytor, scenarzysta i reżyser filmów krótkometrażowych, osobiście znał Federico Felliniego.
Cytaty
Federico Fellini był utalentowanym mistrzem świata. Jego książki, artykuły, scenariusze i wypowiedzi wyróżniały się wyczuciem stylu i dokładnością sformułowań. Cytaty Felliniego są ważną częścią jego twórczego dziedzictwa. Tendencja do upiększania była wynikiem rozwiniętego umysłu i bogatej wyobraźni twórczej.
Cytaty o cyrku są interesujące - po raz pierwszy widząc, co to jest, Fellini „poczuł, że tu na niego czekają”. To była jego droga do wielkiej sztuki.
Inne cytaty mistrza dotyczą życia, relacji międzyludzkich, samowiedzy i sztuki. Fellini, wielki wizjoner, nigdy nie okłamał siebie. Dlatego jego cytaty są odzwierciedleniem jego wewnętrznego „ja”, nieustannych twórczych poszukiwań i wielkich doświadczeń życiowych:
- Cała sztuka jest autobiograficzna; perła to autobiografia ostrygi.
- Istniejesz tylko w tym, co robisz.
- Rozśmieszanie ludzi zawsze wydawało mi się najbardziej uprzywilejowane ze wszystkich powołań, prawie jak wezwanie świętego.
- Reżyserem jest sam Kolumb. Chce odkryć Amerykę, a cały zespół chce wrócić do domu.
- Cenzura to reklama na koszt publiczny.
- Młodzi ludzie nie wiedzą, czego chcą, ale są zdeterminowani, aby to osiągnąć.
- Łatwiej jest być wiernym restauracji niż kobiecie.
- Ludzie mogliby się pozbyć wielu złudzeń, gdyby nauczyli się czytać to, co napisano na opakowaniach cukierków!
- Na świecie nic nie zostało osiągnięte bez pasji.
- Nie ma końca. Nie ma początku Jest tylko pasja życia.
