Carlo Ponti to producent filmowy z Włoch, mąż Sophii Loren. Trzykrotnie nagrodzony nagrodą Davida di Donatello w nominacji dla najlepszego producenta.
Biografia
Ponti Carlo urodził się 11 grudnia 1912 roku we włoskiej prowincji Mediolan (Provincia di Milano) w mieście Magenta. Po ukończeniu szkoły wstąpił na uniwersytet w Mediolanie (Universita degli Studi di Milano lub Statale di Milano) na Wydziale Prawa. Sam Studen zarabiał na naukę, pomagając ojcu w jego rzecznictwie. W 1934 r. Ponti otrzymał dyplom licencjata i oficjalnie rozpoczął pracę jako asystent ojca, gdzie po raz pierwszy spotkał się z kontraktami z wytwórnią filmową.
- Czytaj także: Uniwersytety Włoch - co robić
Nawet podczas pracy w biurze młody człowiek nauczył się rozumieć, że można zarabiać duże pieniądze tylko przez pobłażanie ludzkim słabościom. Mając silną ochotę na sławę, sławę i fortunę, znalazł dla siebie niszę, w której możesz w pełni zrealizować swoje ambicje i dobrze zarabiać.
Od wczesnych lat 40. Carlo zaczął angażować się we własną produkcję filmową.
Początek kariery twórczej
W 1941 r. Ponti zaczął współpracować z firmą przy produkcji filmów „Lux Film” („„ Lux Film ”), tworząc kilka filmów z komikiem Toto (Toto).
W tym samym roku został producentem dramatu „Little Old World” („Piccolo Mondo Antico”) w reżyserii Mario Soldati (Mario Solda). Centralny obraz skromnej córki urzędnika Louise wykonał Włoch Alida Valli. Fabuła opowiada o tragicznej miłości Louise i jej męża Franco, rozwijających się na tle ruchu wyzwoleńczego Risorgimento (il risorgimento) we Włoszech. Taśma otrzymała główną nagrodę „Złoty Lew” (Leone d'Oro) na Festiwalu Filmowym w Wenecji (Mostra Internazionale d'Arte Cinematografica) w 1941 roku dla najlepszej aktorki.
W 1943 roku Carlo Ponti został producentem filmu „Idealista Giacomo” („Giacomo l'idealista”). Reżyserem obrazu jest Alberto Lattuada.
Po zakończeniu wojny w latach 1939–1945 producent dołączył do firmy Lux Film i w ciągu pięciu lat wydał ponad dziesięć pełnometrażowych filmów.
W 1950 roku Carlo Ponti i włosko-amerykański producent filmowy Dino De Laurentiis założyli własną firmę filmową, Ponti-De Laurentiis, która trwała ponad sześć lat. W tym czasie partnerzy wyprodukowali ponad 20 filmów, w tym:
- „Europe 51” („Europa '51”) Roberto Rossellini (Roberto Rossellini), 1952;
- „Gold of Naples” („L'oro di Napoli”) Vittorio De Sica (Vittorio De Sica), 1954;
- „The Road” („La strada”) Federico Fellini (Federico Fellini), 1954. Taśma została nagrodzona „Złotym lwem” na festiwalu filmowym w Wenecji w 1954 r. I Oscarem w 1957 r .;
- Najnowszym dziełem firmy filmowej był melodramat z 1956 roku Wojna i pokój, w którym wystąpili Audrey Hepburn i Jaynes Fonda.
We Francji
Po tym, jak firma dwóch partnerów zaprzestała działalności, Carlo Ponti zamieszkał we Francji. Tutaj zostaje producentem filmów w reżyserii Vittorio De Sica, nominowanego do Oscara: w 1960 roku, Chochara (La ciociara), w 1963 roku Wczoraj, dziś, jutro (Ieri, oggi, domani )
Amerykańską nagrodę Złotego Globu przyznano obrazowi z 1964 roku Włoskie małżeństwo (Matrimonio all'italiana).
We wszystkich trzech filmach wystąpiła znana wówczas włoska aktorka, protegowana i żona Pontiego, Sophia Loren.
W latach 60 we Francji jest nowy kierunek w kinie - francuska nowa fala (Nouvelle Vague). Reżyserzy porzucili stare style filmowania, przeprowadzili własne eksperymenty i wykorzystali radykalne techniki do stworzenia swoich filmów. Ponty aktywnie uczestniczył we wspieraniu Nowej Fali. Staje się producentem filmów:
- Komediowy musical „Woman is Woman” („Une femme est un femme”) Jeana-Luca Godarda (Jean-Luc Godard), w 1961 roku. Na festiwalu filmowym w Berlinie (Internationale Filmfestspiele Berlin) taśma zdobyła jednocześnie dwie nagrody Silberner Bar - za najlepszą rolę kobiecą w roli Anny Kariny oraz nagrodę specjalną za najlepszy reżyser.
- Melodramat „Cleo od 5 do 7” („Cleo de 5 a 7”) Arlette Varda z 1961 roku.
- Melodramat kryminalny „Oko zła” („L'oeil du malin”) w reżyserii Claude'a Chabrola (Claude Chabrol) w 1962 roku.
- W 1962 roku Carlo współpracował z Luchino Visconti przy obrazie Boccaccio 70 (Boccaccio '70).
Ogromny triumf i niewiarygodna sława przyniosły Ponti prace nad rekonstrukcją dzieła Borisa Pasternaka, który należał do mistrza światowego kina Davida Lean'a (David Lean) i został nazwany „Doktor Zhivago” („Doktor Zhivago”) w 1965 roku.
Film otrzymał 21 nagród na festiwalach filmowych, w tym 5 Oscarów, 5 Złotych Globów, trzy nagrody Davida Di Donatello (Ente David di Donatello) i inne. W międzynarodowej kasie taśma zebrała ponad 200 milionów dolarów.
- Polecamy przeczytać o: Rzeźby Donatello
W latach 1960–70 najbardziej znaczącymi projektami były prace na obrazach włoskiego Michała Anioła Antonioniego (Michelangelo Antonioni):
- Film przypowieści „Blowup” z 1966 r. Taśma otrzymała siedem nagród filmowych, w tym dwa Oscary i trzy nagrody BAFTA (British Academy of Film and Television Arts).
- Dramaty Zabriskie Point (Zabriskie Point) w 1969 roku. Był to głośny, skandaliczny projekt z paleniem amerykańskiej flagi i scenami hipopotamskimi, choć nie powiódł się w kasie.
- Melodramat „Profession: Reporter” („Professione: Reporter”) w 1975 roku. Obraz został nagrodzony „Złotą gałązką palmową” na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes (Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Cannes) w 1975 roku.
Kolejna przełomowa praca, Niezwykły dzień (Una giornata particolare), powstała we współpracy z reżyserem Ettore Scolą w 1977 roku. Taśma otrzymała osiem nagród filmowych, w tym dwie nagrody Davido di Donatello i Golden Globe.
- Czytaj także: najlepsze filmy o Włoszech
Śmierć
W 1992 roku Carlo Ponti poważnie zachorował. Przez ostatnie dwa lata swojego życia kochający małżonek był obok swojego ukochanego męża, wspierał go i opiekował się nim. W wieku 94 lat producent nagle zmarł na zapalenie płuc w szwajcarskim szpitalu w nocy 10 stycznia 2007 roku.
Pogrzeb odbywał się w obecności tylko najbliższych przyjaciół i krewnych. Ciało mistrza jest pochowane w jego ojczyźnie, w Magenta.
Rodzina
Pierwszą żoną mistrza była córka generała Juliana Fiastri (Giuliana Fiastri) w 1946 r. Oficjalnie ich małżeństwo trwało jedenaście lat. W 1951 r. Para miała swoje pierwsze dziecko - dziewczynę Gwendalinę (Guendalina), która została prawnikiem. Gwendalina ma teraz córkę Angelikę. W 1953 roku chłopiec urodził się Alex (Alex), który poszedł w ślady ojca i został producentem.
W 1950 roku 38-letni Carlo był członkiem jury konkursu piękności. To tam los doprowadził go do 16-letniej Sofii Villani Scicolone, która otrzymała tytuł Miss Grace.
Producent natychmiast zauważył dziewczynę i powiedział, że ma bardzo interesującą twarz, ale natychmiast zaoferował plastyczny nos i schudnięcie z bujnych bioder. Dziewczyna stanowczo odmówiła i dokonała właściwego wyboru. Następnie stała się standardem piękna. Ale zły Ponti odmówił dalszego komunikowania się z Sofią, nie tolerował odmów.
Przyszła gwiazda przez kilka miesięcy siedziała w pokoju recepcyjnym producenta w nadziei na dostanie roli. W końcu Ponti ustąpiła i zaprosiła ją na przesłuchanie. Kiedy Sofia pokazała swoje talenty, zdał sobie sprawę, że wyjdzie z niej coś więcej niż zwykła aktorka.
Po trzech latach Carlo i Sofia zaczęli nawiązywać ze sobą relacje w inny sposób. Dziewczyna widziała go jako obrońcę i patrona, a Ponti coraz bardziej interesowała się piękną aktorką. Zainwestował dużo pieniędzy w utworzenie prowincjonalnego protegowanego, zmusił ją do częstego czytania, nauki etykiety i języków obcych, zmusił go do chodzenia między stolikami z otwartymi szufladami i przykrywania ich biodrami. Bliska komunikacja niesamowicie ich łączyła, stali się kochankami. Carlo skrócił imię swojej ukochanej Sophie i wymyślił jej dźwięczne imię Laura. Wkrótce Ponti wysłała dziewczynie pierścionek zaręczynowy.
Następnie Sophie miała wiele filmów, dobrych i niezbyt, w których zagrała nago. Wkrótce aktorka stała się rozpoznawalnym symbolem seksu swoich czasów.
Ale w latach 50. Ponty był nadal żonaty z Julianne, a Watykan nie wyraził zgody na ich rozwód. Potem zabrał Sophie i wyjechali do Meksyku (Meksyk), aby tam się pobrać. Po powrocie do ojczyzny Ponti okazał się bigamistą, ponieważ Watykan nie uznał legalności nowego małżeństwa. Ich filmy we Włoszech były przez pewien czas zakazane.
Carlo prawie się poddał, ale potem Sophie zastosowała kobiecą sztuczkę i sprowokowała swoją zazdrość, przekręcając romans z aktorem Cary Grantem (Cary Grant). Ponty był strasznie zazdrosny, ale nie mógł nic zrobić, a do 1966 roku udało mu się zdobyć uznanie dla oficjalności swojego drugiego małżeństwa. Teraz głównym pragnieniem Sophie było marzenie o zostaniu matką, była wielokrotnie w ciąży, ale za każdym razem kończyła się poronieniem.
Następna ciąża Sophie ledwo wstała z łóżka w hotelu w Szwajcarii. Szła z uszami z bawełny, żeby nie bać się żadnego hałasu. I dało to wyniki.
W 1968 r. Sophie, po trudnej ciąży, daje syna męża Carlo Ponti Jr., który później został dyrygentem. Rodzice tak bardzo cieszyli się z pojawienia się spadkobiercy, że udzielili wywiadu w holu szpitala. Sophie i dziecko leżały na wózku, a Carlo i lekarze rozmawiali z setkami szczęśliwych reporterów.
W 1972 r. Sophie, po ciężkiej ciąży, urodziła Eduardo (Edoardo), przyszłego producenta. W 2002 roku zaoferuje swojej matce główną rolę w filmie „Between Us” („Between Strangers”).
W latach 70. Popularność Sophie zaczęła spadać, zaczęła mniej działać. Potem troskliwy mąż zaprosił ją do opublikowania autobiografii. W 1980 roku widzowie mogli zobaczyć zdjęcie Hotchner (Hotchner) „Sophia Loren: Her Own History” („Sophia Loren: Her Own”) z własnej książki.
Sophie i Carlo żyli szczęśliwym życiem bez oszukiwania i skandali.
Powtarzane przez dziennikarzy próby skazania któregokolwiek z nich za zdradę nie przyniosły owoców. To małżeństwo stało się standardem życia gwiazdorskiego. Ich dzieci dorastały jako ludzie sukcesu i byli w stanie wiele osiągnąć w życiu. Po śmierci Carlo Sophie przyznała, że ich miłość jest rzadkim darem Boga, którego niewielu otrzymuje.
- Zalecamy przeczytanie: Najlepsze filmy z Sophią Loren i Marcello Mastroianni
Ciekawe fakty
- W sumie Carlo Ponti ma ponad 150 filmów.
- W 1979 roku włoski sąd skazał Ponty'ego na cztery lata więzienia i grzywnę w wysokości 26 milionów 200 tysięcy dolarów za próbę usunięcia 6 milionów dolarów i drogich dzieł sztuki z jego ojczyzny. Ale do tego czasu był już obywatelem Francji, co nie wydało go władzom włoskim.
- W Rosji, w Jekaterynburgu, otwarto witrynę poświęconą butom „CARLO PONTI”, która nie ma nic wspólnego ani z włoskim producentem, ani z samymi Włochami.
- Ponty starannie zadbała o reputację Sophie i wykorzystała tanie filmy w pełnych seriach, w których właśnie próbowała swoich sił.
- Aby poślubić Sophie, w 1957 r. Ponti próbował uzyskać rozwód od Juliana w Meksyku. We Włoszech rozwód i nowe małżeństwo nie zostały uznane w 1962 r., A małżeństwo z Sophie zostało anulowane. Aby rozwód był legalny, Carlo, Julianne i Sophie przyjęli obywatelstwo francuskie.
- W 1966 r. We Francji byli małżonkowie w końcu mogli się rozwieść.
- W 1963 roku Carlo Ponti zagrał w dokumencie Showman w reżyserii Alberta Mayslesa i Davida Mayslesa, w którym grał siebie.
