„Możesz się nudzić w Rzymie przez drugi miesiąc pobytu,
ale nie na szóstym
a jeśli zostaniesz rok,
pomyślisz o pozostaniu tu na zawsze. ” Stendhal.
Mogę bez końca czytać książki o historii Rzymu i Włoch, ale gdzie lepiej zacząć, jeśli wybierasz się w podróż i chcesz choć trochę zrozumieć ten piękny kraj?
Podzielę się z Wami moimi ulubionymi książkami o krainie słońca i wina:
Pewnego dnia w starożytnym Rzymie
W książce „One Day in Ancient Rome” mój ulubiony autor, Alberto Angela, w łatwym i dostępnym języku, opowiada o życiu Wiecznego Miasta 2000 lat temu. Starożytny Rzym od czasów świetności imperium bardziej przypomina nowoczesną metropolię, niż mogłoby się wydawać. Półtora miliona mieszkańców borykało się z tymi samymi problemami, co ich spadkobiercy dwa tysiące lat później: wysokimi kosztami mieszkań i korków, napływem imigrantów i potrzebą „natłuszczenia” urzędników miejskich.
Autor sugeruje, że „zakrywamy się niewidzialnym kapeluszem” i spędzamy cały dzień w Rzymie, od świtu do zmierzchu, w 115 rne: spacerować po zatłoczonej ulicy i zaglądać do Koloseum, uczestniczyć w rozprawie sądowej i wystawnych kąpielach, skosztować pysznych potraw i rozmawiać na temat przyjęcie obiadowe. I aby zakończyć dzień na łóżku miłosnym - tutaj również przez dwa tysiące lat nic się nie zmieniło.
Cytat o złożoności życia w stolicy:
„Problemy, które niepokoiły Rzymian z epoki cesarskiej, są niezwykle podobne do tych, które dotyczą dziś mieszkańców Rzymu (i innych dużych miast). Przez prawie dwa tysiące lat sytuacja wcale się nie zmieniła. Przejrzyj listę i zaskocz się - jak to wygląda:
- Wieczne korki;
- Hałas i nieład na ulicach i zaułkach;
- Czas, który musisz poświęcić na poruszanie się po mieście;
- Brud w mieście;
- Trudność ze znalezieniem mieszkań i wysokie ceny;
- Zawodność budynków i ich nagłe zawalenie;
- Niekontrolowana imigracja;
- Niepewność życia nocnego.
Cytat o gladiatorach w Koloseum:
„W rzeczywistości gladiatorzy znajdowali śmierć na arenie nie tak często. Z różnych powodów: przede wszystkim dlatego, że szkolenie wojownika zajęło dużo czasu, a utrata go w pierwszych bitwach oznaczała marnowanie lat pracy. Ponadto gladiatorzy kosztują dużo pieniędzy: zarówno lanist, który ich trenował, jak i organizator gier, który w przypadku śmierci powinien był zapłacić gladiatora w podwyższonym tempie ...
Ponadto nie powinniśmy zapominać o fanach popularnych wojowników i tych, którzy obstawiali je - faworyci mimowolnie „powinni” przeżyć… Jednym słowem, szczególnie w opisywanej epoce, były częste walki kończące się missio, czyli przebaczeniem pokonanych. A bitwy o misje sinusoidalne, czyli do ostatniej kropli krwi, były stosunkowo rzadkie. ”
Cytat o kanalizacji:
„Imponujący system oczyszczania Rzymu, porównywalny z nerkami żywego organizmu, jest zaskakująco nowoczesnym zjawiskiem. Rzymianie, bardzo pragmatyczny naród, od samego początku rozumieli, że wysoka koncentracja ludzi jest niemożliwa bez skutecznego systemu kanalizacyjnego. A to wiele mówi o cywilizacji, która chociaż nie wiedziała jeszcze o bakteriach, zrozumiała podstawowe znaczenie higieny i czystości osiągnięte dzięki prostemu użyciu wody (ten aspekt zostanie utracony w średniowieczu, a nawet dziś pozostaje nierealnym ideałem w wielu krajach Trzeciego Świata). „
Jak pojawiło się uskrzydlone zdanie o tym, że pieniądze nie pachną:
„Ciekawe, że miejskie toalety dały początek łacińskiemu wyrazowi, powszechnie stosowanemu do dziś: pecunia non olet,„ pieniądze nie pachną ”. Wespazjan wprowadził podatek od pralni, które myły mocz, pobierając go z publicznych latryn. Tytus, syn Wespazjana, protestował przeciwko temu podatkowi, uznając go za zbędny i po prostu nieprzyzwoity. „Pecunia non olet” była odpowiedzią ojca… ”
O czytaniu:
„W Rzymie zwyczajowo czyta się na głos, nawet jeśli jesteś sam. W najlepszym razie szepczą, ledwie poruszając ustami. Czytanie sobie pojawia się tylko w klasztorach, aby „wpuścić” święty tekst i nie przeszkadzać innym wyznawcom. „
Jak kontrolować niewolników?
Cytat o zarządzaniu ludźmi:
„Jeśli spojrzysz głębiej, zarządzanie innymi ludźmi zawsze wymaga znalezienia rozwiązania wiecznych problemów: oceny pracowników w obliczu ograniczonych informacji, motywowania ich, zachęcania, utrzymywania dyscypliny i kar oraz wreszcie sposobów na rozstanie się z nimi. Bez względu na to, jak staramy się ukryć trudną rzeczywistość pracy najemnej za pomocą bujnej retoryki wzajemnej współpracy i przyjaznych relacji w warunkach „pracy w zespole”, przydadzą nam się wysłuchanie wprost uczciwych wypowiedzi starożytnych Rzymian. W tamtych czasach wszyscy wyraźnie rozpoznawali jego miejsce, nawet jeśli czasami, bez względu na to, jak okropne, miejsce w kolejce do egzekucji. ”
O życiu niewolnika:
„Życie niewolnika to nie tylko ciężka praca do siódmego potu. Powinien mieć czas na relaks i prostą rozrywkę. Jest to uzasadnione, pod warunkiem, że niewolnicy zachowują się przyzwoicie i wykonują swoją ciężką pracę. W końcu zadowolony niewolnik będzie dobrze pracował w przyszłości i odwrotnie: niewolnicy pogrążeni w biedzie, wyczerpani trudami i cierpieniami, wcale nie są skłonni do entuzjazmu pracy, zawsze starają się unikać i odwracać od jakiegokolwiek zadania ”
O społeczeństwie bez niewolników:
„Czy potrafisz sobie wyobrazić? Społeczeństwo bez niewolników! Czy słyszałeś o sprawie? Jak to działa? Kto wykonuje tę brudną, ciężką pracę, niegodną nawet najgorszego wolnego człowieka? A co zrobić z schwytanymi podczas wojny? Jak okazywać innym swoje dobre samopoczucie? „
O ciężkiej pracy:
„Po pierwsze, jak już wspomniałem, ale nie poprzestałem na tym wystarczająco, ciężką pracę trzeba wynagrodzić. Dobrzy niewolnicy są bardzo demoralizujący, jeśli widzą, że wykonują całą ciężką pracę i muszą dzielić się jedzeniem na pół z tymi, którzy się kołyszą ”.
Znajdziesz także przydatne artykuły:
Włochy Wino, jedzenie, miłość
Wtedy niewiele wiedziałem, nie rozumiałem, nie zdawałem sobie sprawy, a cytaty o jedzeniu wydawały mi się jakoś niewiarygodne. Ostrzegam cię! Książka na pusty żołądek jest zdecydowanie odradzana!
Tutaj na przykład o obiedzie:
„W jadalni były dwa długie stoły i każdy z nich mógł pomieścić co najmniej dwadzieścia osób. Właściciele już ustawili talerze, szklanki, położyli srebrną zastawę stołową. Marcella, matka rodziny, główna kucharka, która oczywiście była tu teraz dla dowódcy, powiedziała, że możemy usiąść tam, gdzie chcemy. Pokój szybko wypełnił się członkami rodziny, pracownikami, gośćmi gospodarstwa agroturystycznego i równie szczęśliwymi jak my, którzy po prostu wpadli na lunch. W sumie w jadalni zgromadziło się około trzydziestu osób.
A potem przynieśli jedzenie. Więc nigdy nie jadłem obiadu. Częściowo było w atmosferze - siedzieliśmy w przestronnym pokoju, w domu z kamieni, wzniesionym na stromym zboczu i z widokiem na dwie doliny: jedną dziką, porośniętą lasem i drugą, przypominającą patchworkową kołdrę z powodu przylegających pól uprawnych . Ostatnia to zasługa rodziny Bartoli, która mocno i solidnie osiadła na szczycie góry, podobnie jak kamienie, z których budowała domy. Chodziło jednak o to, że wszystko, na co nas czekano, do najmniejszych okruchów, plasterków i kropli, było uprawiane, karmione, mielone, destylowane tutaj, na farmie. To była prawdziwa lokalna kuchnia w pełnym tego słowa znaczeniu.
Najpierw, naprzeciwko nas, wraz z koszami świeżego domowego chleba, umieściliśmy talerze z wędzonymi mięsami - kiełbasą, kiełbasą, szynką; - są pozostawione w piwnicy na kilka lat, gdzie zwisają, aż osiągną doskonały, idealny smak. Następnie poszły talerze Bruschetta. Niektóre bułki były z pomidorami i bazylią, niektóre z mieszanką grzybów leśnych i wątroby. Na każdym stole stały dwie duże butelki czerwonego wina bez żadnych etykiet. Obiad trwał jak zwykle, a wino spadało szybciej.
Potem przyszła kolej na makaron. Oczywiście była gotowana w domu. Lokalny rodzaj makaronu nazywa się strongozzi, który jest bardzo popularny na tym obszarze Umbrii. Podawano specjalny sos z pastą - mięso dzika duszono przez kilka godzin z cebulą, selerem, pomidorami i marchewką, aż do uzyskania jednolitego gulaszu, idealnie nadającego się do makaronu. Zaproponowano nam dodatek i zdecydowałem, że nie możesz odmówić. W przeciwnym razie okaże się brzydka - wciąż jestem gościem.
Drugi przyniósł kurczaka z truflami. Udekorować osobno - na niezliczonych talerzach układano świeże, świeże z ogrodu, warzywa i ziemniaki. Nigdy nie próbowałem tak pysznego kurczaka. Smak był niesamowity - bogaty, głęboki, z każdą nutą zdawało się mówić: „Jesz kurczaka, żarłok”. A trufle były ... Po prostu nie mam słów. To były prawdziwe trufle i to wszystko.
Potem przyszła kolej na słodycze. Zafundowano nam proste ciasto z jagodami. Następnie podali ser owczy - pecorino. Było tak delikatne, jakby zrobiono je z mleka owiec, które wypędzono na pastwiska na wysokogórskich łąkach i zjadły tylko polne kwiaty, które otworzyły się wczesną wiosną. We Włoszech uważa się, że ser wspomaga trawienie i należy go jeść, aby wszystko dobrze się wchłaniało.
Po obiedzie Karolina znów poszła pobawić się z psami, Jill usiadła na szczycie wzgórza, aby cieszyć się pięknym widokiem, a Joanna i ja poszliśmy do baru, aby napić się espresso. Kawę zaparzyła Felice, mąż Marcelli i właściciel restauracji.
Po dziesiątej rano nigdy nie zamawiaj cappuccino - ostrzegła Joanna - pij tylko espresso. Jeśli zamówisz cappuccino, będą myśleć, że jesteś Niemcem.
Wyszliśmy do Jill i Karoliny, które stały w pobliżu stodoły. Poprosiłem Joannę o zapłacenie za lunch.
Znajdź Felice i zapytaj, ile jesteś mu winien. Moja znajomość języka włoskiego powinna do tego wystarczyć, więc przygotowałem portfel i wróciłem do baru. Felice zapytała, ilu z nas jest ludźmi, odpowiedziałem, że jest ich czterech. Napisał kwotę w euro. Po przeliczeniu na dolary okazało się, że każdy z nas jest winien piętnaście dolarów - a to dotyczy trufli i wina! ”
O włoskich drogach:
„Za każdym razem, gdy szliśmy tam, gdzie wskazywała ta strzała, i za każdym razem jechaliśmy w ślepy zaułek. „Cała reszta Włoch może mieć wszystkie drogi prowadzące do Rzymu, ale konkretnie do Apulii nigdzie nie prowadziły”.
O prowadzeniu samochodu w Rzymie:
„Jak powiedziałem, kiedy jedziesz w Rzymie, musisz tylko patrzeć w przyszłość. Jeśli zaczniesz wirować, w ogóle nie poruszysz się ze strachu. „
O stylu życia:
„Nawet nie podejrzewałem, że we Włoszech są siłownie. Sam pomysł uprawiania sportu nie pasuje do narodowego charakteru Włochów, co było jednym z powodów, dla których się tu przeprowadziłem.
„Gym” po włosku będzie palestrą. Zaskakujące jest to, że takie słowo ogólnie istnieje w ich języku. Widzisz, słowo „kac” jest nieobecne, ale „siłownia” jest. „
Sycylijski
Jeśli chcesz lepiej zrozumieć populację wyspy Sycylia (Sycylia) lub planujesz niezależną podróż przez tę niezwykle piękną krainę, poleciłem książkę Sycylijską do przeczytania.
Ulubione cytaty:
- Sycylijczycy strasznie boją się prawdy. Przez tysiąclecia tyrani i inkwizytorzy torturowali ich, aby poznać prawdę. Rząd w Rzymie, ze swoim aparatem prawnym, domagał się prawdy. Kapłan wyznawał prawdę pod groźbą wiecznej klątwy. Prawda była źródłem mocy, dźwignią kontroli - dlaczego więc ktoś miałby ją wyrzucać?
- Wkrótce zauważył, że jego żona nie czci ziemi, po której kroczy, a to już mówiło o braku szacunku.
- Osoba, która nie zna historii ludzkości w ciągu ostatnich dwóch tysięcy lat, żyje w ciemności.
- Ten, kto gra sam, nie przegrywa
- Żaden sycylijczyk nie uwierzy, że mężczyzna i kobieta, będąc razem, będą w stanie się oprzeć.
- Powiedziałeś, że chcesz się uczyć - powiedział. - Więc słuchaj. Pierwszym obowiązkiem człowieka, aby pozostać przy życiu. I dopiero wtedy następuje to, co ludzie nazywają honorem. Zawsze pamiętaj o tym i żyj, abyś nie był bohaterem, ale żył.
- Moja natura jest taka i może moim nieszczęściem jest to, że zrobię wszystko dla przyjaciela, jeśli on zapyta.
- Najkorzystniejsza ze wszystkich pozycji jest wtedy, gdy wróg wyolbrzymia twoje niedociągnięcia; lepiej niż to - tylko wtedy, gdy przyjaciel nie docenia twoich cnót.
- Był człowiekiem honoru. To znaczy osoba, która traktowała drugą osobę ze skrupulatną uczciwością i której nie można bezkarnie urazić.
- Ludzie, których kochasz, nie mogą przynajmniej odmówić. To jest cały sekret. Kiedy jednak musisz to zrobić, twoje „nie” powinno brzmieć jak „tak”. Lub spraw, aby powiedzieli ci to „nie”.
- Wiele wieków temu Normanowie pomalowali swoje domy na biało, Grecy zawsze używali niebieskiego, Arabowie - różne odcienie różu i czerwieni. A Żydzi wybrali żółty. Teraz wszyscy uważali się za Włochów i Sycylijczyków ...
- I te dyplomy miały ogromne znaczenie. Jak inaczej pozbyć się rodzin od synów, którzy nie mają ani aspiracji, ani talentu, ani wiedzy? Rodzice będą musieli wspierać ich przez resztę życia. A dzięki dyplomom - liściom pergaminu z uniwersytetu - ci sami idioci mogą zostać nauczycielami, lekarzami, członkami parlamentu, w najgorszym przypadku małymi urzędnikami państwowymi.
- Przed wojną wszystko szło dobrze z nami - westchnął. - Ten magazyn nigdy nie był załadowany więcej niż w połowie. Wystarczy spojrzeć na skarby, które tu mamy. Kość ryby złowionej przez Chrystusa. Chleb, który Mojżesz niósł w drodze do ziemi obiecanej ... Zatrzymał się z nieskrywaną przyjemnością, obserwując winną twarz Guiliano. Potem jego koścista twarz wykrzywiła się w uśmiechu. Kopiąc stopą drewnianą deskę, powiedział niemal radośnie: „To był nasz najlepszy produkt”. Setki kawałków krzyża, na których nasz Pan został ukrzyżowany. I w tym mogą znajdować się pozostałości każdego świętego, którego chcesz. Na Sycylii nie można znaleźć domu, w którym nie byłoby relikwii żadnego świętego. A w specjalnej spiżarni pod zamkiem trzymamy trzynaście rąk św. Andrzeja, trzy głowy Jana Chrzciciela i siedem zbroi noszonych przez Joannę d'Arc. Zimą nasi mnisi udają się do miast, aby sprzedać te skarby. Potem Turi się roześmiał, a opat uśmiechnął się do niego. I Guiliano myślał, że biedni są zawsze oszukiwani nawet przez tych, którzy wskazują drogę do zbawienia. Ta ważna okoliczność była warta zapamiętania.
- Osoba, która może przekupić ministrów, organizować morderstwa, terroryzować sprzedawców i właścicieli fabryk, nie musi umieć czytać i pisać.
- „Naprawdę - zapytał Kintana - czy pozbawisz dzieci swojego ojca takich bzdur, jak polityka?” Quintana wybuchnęła śmiechem ochryple. „Zabiłem nawet za plucie, które dostało się do mojego buta” - powiedział.
- ... wejście w wir sycylijskiej zemsty było samobójstwem. Sycylijczyk wierzy bowiem, że zemsta jest jedyną prawdziwą formą sprawiedliwości i że zawsze musi być bezwzględna.
- Są chwile, kiedy lepiej jest zjednoczyć się z wrogiem.
- Zawsze miał wiele świetnych pomysłów, zawsze mówił o sprawiedliwości. Ale prawdziwy Sycylijczyk mówi o codziennym chlebie.
- Może chcesz zostać bohaterem takim jak Guiliano, legenda? A martwy człowiek? Kocham go jako syna moich przyjaciół, ale nie zazdroszczę jego sławy. Żyjesz, ale on nie żyje. Zawsze pamiętaj o tym i żyj, abyś nie był bohaterem, ale żył. Z czasem postacie zaczynają wydawać się ekscentryczne.
- Co ma z tym wspólnego twoje prawo? Nie mają z nami nic wspólnego.
W tym rozdziale znajdują się wskazówki dotyczące organizacji wydarzeń kulturalnych na Sycylii.
Imperium
Nowa książka Alberto Angeli „Imperium. Podróż przez Imperium Rzymskie po monecie”
opowiada o II wieku i epoce panowania cesarza Trajana. Jak tam mieszkałeś? Jakiego rodzaju ludzi spotkalibyśmy w jej miastach? Jak Rzymianie stworzyli tak wspaniałe państwo, łącząc tak różnorodne narody?
Razem z autorem wyruszysz w podróż przez Cesarstwo Rzymskie epoki Trajana z Londynu do Trewiru, od Hiszpanii do Mezopotamii. Dowiesz się:
- Jak powstały rzymskie drogi i akwedukty, które przetrwały do dziś i nadal zachwycają nas swoją wielkością.
- Dlaczego Tiberius publicznie zabronił pocałunków?
- Jak udało Ci się narysować proste linie dróg, granicę, mury miejskie?
- Uśmiechasz się do rekomendacji, jak najlepiej „podnieść” kobietę?
Alberto Angela odnosi się do faktów i ludzi, którzy żyli w erze narracji: są to znalezione nagrobki, wykopaliska pochówków i całe miasta. Świetny przewodnik po Cesarstwie Rzymskim.
Rzym był tutaj
Każdy szanujący się przewodnik przeczytał książkę Victora Sonkina „Rzym był tutaj. Nowoczesne spacery po starożytnym mieście ”. - To dość szczegółowy, ale jednocześnie nie nudny przewodnik po zabytkach Wiecznego Miasta. Książka będzie interesująca dla wszystkich miłośników historii.
Cytat o czytaniu:
„Rzymianie wymyślili audiobooki na długo przed pojawieniem się w postaci płyt i kaset: na przykład Pliniusz Starszy zawsze cierpiał, gdy był bez książki, a zatem tam, gdzie czytanie było niewygodne - na przykład w łaźni - zabrał ze sobą czytelnika”.
O odkryciu posągu Laokaona, który znajduje się obecnie w Muzeach Watykańskich:
14 stycznia 1506 r. Rolnik Felice de Freddy, kopiąc swoją winnicę na zboczu Esquiline, natknął się na wystający z ziemi kawałek marmuru. Kiedy znalezisko zostało odkryte, okazało się, że jest to grupa rzeźbiarska przedstawiająca dorosłego brodatego mężczyznę i dwóch młodych mężczyzn, którzy wiją się w ciasnym obwodzie gigantycznego węża. Gdy tylko odkrycie stało się znane, architekt i miłośnik starożytności Giuliano da Sangallo podbiegł do Esquiline, zabierając ze sobą młodego Michała Anioła. Sangallo natychmiast powiedział: „To Laocoon, o którym pisał Pliniusz”.
O strachu przed burzą u cesarza Oktawiana Augusta:
„Na cześć cudownego zbawienia August poświęcił Jowiszowi Grzmotowi świątynię ze ścianami z dużych marmurowych bloków i wspaniałymi posągami wewnątrz i na zewnątrz. Nie uratowało to cesarza przed brontofobią (naukowo nazywaną obawą przed burzą): gdy tylko niebo zmarszczyło brwi, natychmiast ściągnął na siebie skórę pieczęci, która podobno chroniła przed piorunem.
O etymologii słów:
„Rzymianie nazywali Sirius canicula -„ pies, suka ”; stąd „wakacje” - czas wakacji. Nawet teraz, w upalne dni sierpnia, całe Włochy umierają ... ”
O posągu Marka Aureliusza w Kapitolu:
„Pamiętaj, że filozof cesarz siedzi na koniu bez strzemion. Jest tak, ponieważ strzemiona zostały wynalezione znacznie później: starożytni Grecy i Rzymianie ich nie mieli. ”
Ludzie cesarskiego Rzymu
Ludzie cesarskiego Rzymu - o cesarzach i wpływowych ludziach. Możesz przeczytać o jednej lub dwóch postaciach w nocy. Autor: Elena V. Fedorova, doktor filologii, profesor, Wydział Historii, Moskiewski Uniwersytet Państwowy im. MV Łomonosowa.
W formie cyfrowej oficjalnie nie jest w sprzedaży, ale książka z drugiej ręki czasami pojawia się na Ozon.ru.
Rzym, Neapol i Florencja
W swoich esejach podróżniczych z 1817 roku Stendhal tworzy obszerny i żywy portret włoskiego społeczeństwa. Przestrzeganie lokalnych zwyczajów okazuje się dla autorki sposobem na lepsze zrozumienie życia tego ukochanego kraju, co daje jej znakomitym kompozytorom możliwość tworzenia tak wspaniałej muzyki, śpiewaków możliwość wykonywania takich arii z takim uczuciem, a artystów zadziwiać świat utworami, które podbijają publiczność przez wiele stuleci .
O Palazzo Vecchio we Florencji:
We Florencji Palazzo Vecchio i cały kontrast surowej rzeczywistości średniowiecza, otoczony arcydziełami sztuki, z nieistotnością współczesnego „marchesino” sprawia wrażenie wielkości i prawdy. Widzicie dzieła sztuki powstałe dzięki sile namiętności, a także widzicie, jak później wszystko staje się nieistotne, płytkie, dalekosiężne, ponieważ burzliwe wichury namiętności nie wypełniają już żagla, który wysuwa duszę osoby, tak bezradnej, gdy pozbawiony jest namiętnych uczuć, to znaczy prawdziwych wad i cnoty.
O teatrze La Scala w Mediolanie:
„Teatr Skala to salon, w którym dzieje się całe miasto. Ludzie ze społeczeństwa się tam spotykają: w prywatnych domach nie ma otwartych przyjęć. „Do zobaczenia w Skali”, mówią sobie nawzajem, umawiając się na każdą sprawę. Pierwsze wrażenie jest po prostu odurzające. Piszę to z radością.
Jeśli którykolwiek z właścicieli domów zdecyduje się na jedną lub drugą zmianę elewacji swojego domu, z pewnością będzie zobowiązany do przedłożenia planu zmian gminie i przedłoży go komisji di ornato, która wyda jego opinię.
O katedrze Duomo w Mediolanie:
5 listopada Przez te wszystkie wieczory, około pierwszej po południu, idę zobaczyć katedrę w Mediolanie. W jasnym świetle księżyca ten kościół ma czarujący widok, nieporównywalny z niczym na świecie.
Architektura nigdy nie wywarła na mnie takiego wrażenia. Ten biały, filigranowy rzeźbiony marmur nie ma oczywiście wielkości i mocy londyńskiego św. Pawła. Osobom o wrodzonym guście artystycznym powiem:
„To genialna architektura - gotycka, wolna od idei śmierci. To wesołość serca, która ogólnie charakteryzuje się smutkiem. A ponieważ ta architektura, pozbawiona uzasadnionych podstaw, wydaje się być wzniesiona przez jakieś dziwactwo, jest zgodna z głupimi iluzjami miłości. Zastąp ją szarym. marmur lśniący białym kamieniem, a idea śmierci zostanie ponownie ustalona. ” Ale przeciętny człowiek nie rozumie tych rzeczy, denerwują go. We Włoszech jest niewielu takich mieszkańców; we Francji stanowią one zdecydowaną większość.
O życiu:
We Włoszech żyje tylko muzyka. W tym pięknym kraju wystarczy kochać się. Dla wszystkich innych przyjemności duszy powstają wszelkiego rodzaju przeszkody.
O teatrach:
Teraz jestem skazany na wieczne obrzydzenie do naszych teatrów - tutaj jest negatywna strona podróżowania we Włoszech.
Rzym idzie
W 1829 r. Stendhal zlecił wydawcy napisanie wspaniałego przewodnika po Rzymie w formie fascynującej narracji. „Walks in Rome” to fikcyjna opowieść o starożytności rzymskiej, sztuce renesansu i baroku, rzymskich obyczajach i obyczajach, której towarzyszy dowcipna krytyka rządu papieskiego. Niestety wersja drukowana jest prawie niemożliwa do znalezienia.
Cytat o Koloseum:
Na świecie są kościoły, a oprócz katedry Petra; Widziałem katedrę św. Pawła w Londynie, Strasburgu, katedry w Mediolanie, Santa Justina w Padwie, ale nigdy nie widziałem czegoś takiego jak Koloseum.
O planowaniu podróży:
Satelity, z którymi lecę do Rzymu, mówią, że muszę jechać do Sankt Petersburga w styczniu, a latem do Włoch.
O pozytywnym myśleniu:
„Przyjeżdżasz do Włoch tylko raz; musicie poświęcić dwadzieścia pięć ludwików, być przygotowanym na dwadzieścia pięć drobnych kradzieży i nigdy nie gniewajcie się. Ride si sapis. ”
Informacje o platformach przeglądania:
Cóż może być bardziej oryginalnego niż widok z klasztoru maltańskiego, górujący na zachodnim szczycie wzgórza Awentyn, schodzący do Tybru stromym urwiskiem!
Cóż może ci się podobać widok otwierający się na inną, północną część miasta, z Monte Pinchio, wcześniej zajmowanym przez trzy lub cztery klasztory, a teraz rząd francuski zamienił się we wspaniały ogród! Wysokie wzgórza otaczające Tyber w Rzymie tworzą kręte i głębokie doliny.
Labirynty utworzone przez te małe doliny i wzgórza, jakby stworzone tak, aby architektura mogła wznieść tutaj najpiękniejsze budynki, do których jest zdolna. Widziałem, jak Rzymianie spędzają całe godziny w milczącym podziwu, opierając się o okno willi Lante na Yanikul.
W oddali widać piękne linie utworzone przez Palazzo Monte Cavallo, Kapitol, wieżę Nerona, Monte Pinchio i Akademię Francuską, a poniżej, u podnóża wzgórza - palazzo Corsini, Farnesina, Palazzo Farnese.
