Francesco Borromini jest ekspresyjnym i irracjonalnym architektem barokowym z Włoch. Największy mistrz rozwiązań budownictwa przestrzennego, autor kilku budynków i wielu dekoracji wnętrz.
Biografia
Francesco urodził się 25 września 1599 r. W Ticino, włoskojęzycznym kantonie w południowej Szwajcarii. Jego prawdziwe imię to Castelli. Postanawiając zostać masonem, Francesco kontynuował pracę swojego ojca. Jako młody człowiek został uczniem kamieniarza w Lombardii (Lombardia). Następnie udaje się do opanowania rzemiosła w Mediolanie, aw wieku dwudziestu lat pracuje już w Rzymie pod nadzorem krewnego Carla Maderno. W tym czasie Maderno prowadził budowę Bazyliki Świętego Piotra (Sancti Petri) w Watykanie (Stato della Città del Vaticano) i Palazzo Barberini, był w stanie zorganizować młodego człowieka na dobrze płatną pozycję.
Na styl architekta wpłynął Michał Anioł i Andrea Palladio, a znakiem rozpoznawczym Borrominiego było użycie owali zamiast kół, uzupełnione falą kompozycji architektonicznych. Wolał pracować z małymi formami, nie aspirując do dużych projektów rozwoju obszarów miejskich.
Jego ulubionymi materiałami były stal, cegła, kamień, gips i tynk. Jednocześnie Borromini wolał przełamać linie, stworzyć subtelne wzory dekoracji, podkreślić pracę przy słabym świetle.
Bernini vs Borromini
Głównym rywalem Francesco Borrominiego przez całe życie był Giovanni Bernini (Giovanni Bernini), który był stale patronowany przez wielu królewskich mnichów Watykanu.
Bernini mógł się sprawdzić w architekturze, malarstwie, rzeźbie, mechanice i pisaniu sztuk teatralnych (choć prawie nic nie przetrwało do dziś). Borromini pozostał tylko architektem, ale technicznie zawsze okazywał się bardziej kompetentnym i dalekowzrocznym przeciwnikiem.
- Polecam wycieczkę: Renesansowy Rzym
Bernini pracował łatwo i naturalnie, bez trudności przyjmując najważniejsze zamówienia kościoła. Borromini musiał wszystko osiągnąć ciężką pracą, wielokrotnie słuchając ostrej krytyki ekstrawaganckiego stylu swojej pracy. Niektóre wspólne prace dwóch architektów przyniosły chwałę tylko Berniniemu (na przykład baldachim w Bazylice Świętego Piotra), podczas gdy nazwisko drugiego autora nie zostało wspomniane.
Borromini był naprawdę zły na swojego przeciwnika, nie tracąc okazji do poniżenia go i obrażenia. Dowiedziawszy się o błędnych obliczeniach Giovanniego w konstrukcji budynków i budowli, Francesco nie spieszył się z informowaniem o tym nikogo. Czekał na odpowiedni moment, by cieszyć się zwycięstwem, niszcząc Berniniego w czasie zajęć.
Tak było podczas rekonstrukcji Panteonu, kiedy Giovanni zbudował dwie dzwonnice przypominające uszy osła. Lub podczas budowy Fontanny Czterech Rzek (Fontana dei Quattro Fiumi), kiedy Bernini popełnił błąd w obliczeniach, ale był w stanie go naprawić na czas, nie dając Borrominiowi powodu do radości.
Śmierć
Jakiś czas przed zakończeniem budowy San Carlo alle Quattro Fontane, Borromini przeżywa poważną depresję, która zniszczyła wszystkie nowe projekty dla przyszłych budynków. Następnie, 8 sierpnia 1667 roku, popełnił samobójstwo.
Architekt został pochowany w kościele San Giovanni de Fiorentini (Chiesa di San Giovanni dei Fiorentini). Jego grób nie jest ozdobiony baldachimem, pomnikiem lub ołtarzem, tylko nazwa Borromini jest wygrawerowana na nagrobku.
Życie osobiste
Nic nie wiadomo o rodzinie i dzieciach Francesco Borrominiego, być może po prostu ich nie było. Będąc pobożnym człowiekiem i wybierając sobie drogę służenia Bogu poprzez ucieleśnienie jego talentu jako architekta w budowaniu kościołów i świątyń, poświęcił swoje rodzinne szczęście. Obok niego było kilku uczniów, którym mistrz przekazał swoją wiedzę, ale Borromini pozostał sam w swoim życiu osobistym.
Działa w pałacach
Zainteresowanie dziwacznymi detalami architektonicznymi zaczęło pojawiać się w Borromini od pierwszych dni pracy nad dużymi zleceniami papieskimi i znaczącymi. Staranne opracowanie szczegółów w połączeniu z oszałamiającym układem doskonale odzwierciedlało umiejętności artysty. Eleganckie, majestatyczne pałace z otwartymi dziedzińcami zajmują miejsce w barokowej architekturze.
Palazzo Barberini
Palazzo Barberini (Palazzo Barberini) został wzniesiony na ulicy Delle Quattro Fontane (delle Quattro Fontane) we wschodniej części Rzymu. Dziś mieści się w nim Narodowa Galeria Sztuki (Galleria Nazionale d'Arte Antica). Tutaj Borromini po raz pierwszy spotkał swojego przyszłego rywala Berniniego.
Budowę rozpoczęto w 1627 r. Według projektu Maderno i na polecenie papieża Urbana VIII (Urbanus PP. VIII). Po śmierci Maderno Bernini przejął prace, kończąc je w 1633 roku. Borromini został autorem spiralnych schodów, tylnej fasady, podwójnych kolumn i okien.
Galeria recesji
Palazzo Spada - rzymski pałac kardynała Bernardino Spady, którego budowa miała miejsce na początku XVI wieku. Położony na Piazza Capo Di Ferro w historycznym centrum Rzymu.
Recesja kupiła budynek w 1632 roku od kardynała Pietro Paolo Mignanelliego i natychmiast rozpoczęła odbudowę, powierzając dzieło Borrominiego. Słynna Galleria Spada to 9-metrowa galeria, przechodząc przez niski budynek ogrodowy do posągu Merkurego (60 centymetrów wysokości) w małym ogrodzie. Architekt przechylił podłogę i zainstalował kolumny i łuki wzdłuż pokoju, stopniowo zmniejszając ich rozmiary. Efekt optyczny wydłuża korytarz 4 razy i potroi posąg.
Pałac Pamfili
Fasada pałacu Palazzo Pamphilj wychodzi na Piazza Navona. Budynek zaprojektowany przez Girolamo Rainaldiego został zbudowany w latach 1644–1650 dla papieża Innocentiusza X (Innocentius PP. X). Borromini został zaproszony do wprowadzenia zmian w układzie pałacu.
Zgodnie z planem architekta główna sala została ozdobiona dekoracjami sztukatorskimi, a wystrój galerii na parterze został zmieniony, ozdobiony freskami Pietro da Cortona. Owalne schody należą również do projektu Borromini.
Palace Propaganda Fide
Palazzo di Propaganda Fide znajduje się w centrum Rzymu przy Piazza di Spagna przy Via Frattina i należy do Stolicy Apostolskiej (la Santa Sede).
Początkowo należał do zakonu jezuitów, byli wyszkoleni misjonarze, którzy nawrócili pogan na chrześcijan. Od 1627 r. Bernini zaangażował się w odbudowę fasady, a po śmierci papieża Urana VIII Borromini kontynuował swoją pracę. Dziś w budynku mieści się Muzeum Kongregacji Misyjnej ds. Ewangelizacji Narodów (Congregatio pro Gentium Evangelizatione).
Pałac Carpegna
W pałacu Palazzo Carpegna na placu Piazza dell'Accademia di San Luca Galeria Akademii Świętego Łukasza jest wyposażona od 1932 roku.
Autorstwo Borrominiego należy do schodów i głównego portalu, co stanowi znaczną ekspansję przestrzeni pokoju.
Kościoły
Projekty katedr i bazyliki Borromini wyróżniają się oryginalnością. Zarówno ogólne kompozycje, jak i poszczególne elementy wystroju mają ścisłą osobowość autora, często nieakceptowaną i krytykowaną przez współczesnych.
San Carlo Alle Cuatro Fontane
Nazwa małej bazyliki franciszkańskiej „San Carlo alle Quattro Fontane” w tłumaczeniu oznacza kościół „St. Carlo przy Czterech Fontannach”.
Świątynia w białych kolorach została wzniesiona zgodnie ze szkicami Borrominiego w latach 1638–1677 i stała się żywym przykładem krzywoliniowości epoki baroku. Obecność 4 fontann na skrzyżowaniu ulic Delle Quattro Fontane i del Quirinale znalazła odzwierciedlenie w nazwie kościoła. Zleceniodawcą robót budowlanych był Zakon Świętej Trójcy (Ordo Sanctissimae Trinitatis). Budynek z wyciętymi narożnikami i falowanymi gzymsami został przewidziany jako miejsce pochówku autora projektu, gdzie po lewej stronie przydzielono mu kaplicę, która nie stała się grobem utalentowanego Włocha.
San Agnese in Agone
Kościół „Sant'Agnese in Agone” („Bazylika św. Agnieszki”) został wzniesiony na Piazza Navona.
Prace nad jego budową rozpoczęły się w 1651 r. Przez architekta Girolamo Rainaldiego, klientem był papież Innocentius X (Innocentius PP. X), w latach 1652–1655 nad projektem pracował Borromini, budowę ukończono w 1672 r. Bazylika została konsekrowana na cześć świętej chrześcijańskiej Agnieszki. W wieku 12 lat złożyła ślub celibatu, a wszyscy mężczyźni, którzy podeszli do niej ze złymi myślami, stracili męską siłę. Cztery ołtarze zostały wzniesione pośrodku ośmiobocznej katedry, czaszka męczennika jest przechowywana w prawym transepcie.
Sant Andera delle Fratte
Bazylika Sant'Andrea delle Fratte (Sant'Andrea delle Fratte) została zbudowana na cześć wielkiego męczennika Andrzeja i została wzniesiona przy Via di Sant Andrea delle Fratte (Via di S. Andrea delle Fratte).
Świątynia funkcjonuje od XII wieku jako narodowy kościół Szkotów, a następnie była wielokrotnie przebudowywana. W 1585 r. Papież Sykstus V (Sykstus PP. V) przekazał go zakonowi zakonnemu Minimów (Ordo Minimorum). Borromini pracował nad budynkiem od 1653 roku aż do śmierci. Zgodnie z jego projektem odbudowano tańczącą dzwonnicę, kopułę kościoła i przyległą półkolistą półkę budynku. Pochowani są tu artyści Angelica Kauffmann i Orest Kiprensky, rzeźbiarz Rudolf Schadow.
Sant Ivo alla Sapienza
Kościół katolicki „Sant'Ivo alla Sapienza” został wzniesiony na cześć św. Iwa z Bretonu. Budynek jest szczytem kunsztu Borrominiego. Położony w centralnej części Rzymu przy Corso del Rinascimento, sto metrów od Navona.
Klientem budowlanym był papież Urban VIII. Architekta poproszono o budowę kościoła między dwoma budynkami uniwersytetu. Zaprojektował sześciokątną konstrukcję z wklęsłą fasadą i spiralną kopułą, organicznie wpasowując cały ten blask w małą przestrzeń. Budowa kościoła uniwersyteckiego trwała od 1642 do 1662 r.
Oratorio Filippo Neri
Oratorium filipińskich mnichów miało obejmować kaplicę Filippo Neri, pomieszczenie do przechowywania szat i przyborów kościelnych, cele, jadalnię klasztorną i czytelnię. Według projektu przylega do Nowego Kościoła (Chiesa Nuova) przy najbardziej wygodnej ulicy w mieście Del Governo Vecchio.
Borromini połączył architekturę rzymskich pałaców i motywy kościelne, budując rzeźbiony łuk górnego frontonu, pilastrów i ciekawą alternatywę frontonów i okien.
Wklęsła fasada muru z cegły i obudowa po bokach dwóch elementów zostały zaprojektowane tak, by uosabiać przyjazne dłonie kościoła.
Sant Andrea della Valle
Kościół św. Andrzeja w Dolinie (Sant'Andrea della Valle) to największy kościół, nad którym pracował Borromini, zbudowany przez różnych rzemieślników i architektów w latach 1590–1650.
Znajduje się na Piazza Vidoni, u zbiegu Corso Vittorio Emmanuele i Corso del Rinascimento. W 1622 r. Borromini, pod przewodnictwem Maderno, pracował przy budowie kopuły kościoła.
Santa Maria dei Sette Dolori
Kościół Najświętszej Marii Panny (Santa Maria dei Sette Dolori), założony przez Camilla Farnese (Camilla Farnese), księżną późniejszą (Latera), został wzniesiony na ulicy Garibaldi (Garibaldi) w trzynastej dzielnicy Rzymu.
Budowę rozpoczęto w 1642 r., W 1655 r. Prace zostały przerwane z powodu zaprzestania finansowania. Zgodnie z planem Borrominiego świątynia ma prostokątny kształt z zaokrąglonymi narożnikami. Zewnętrzna fasada jest ozdobiona cegłami, wewnętrzne wnętrze nie świeci bogactwem dekoracji, chociaż ozdobione jest marmurowymi rzeźbami i obrazami Marco Benefial.
San Giovanni dei Fiorentini
Kościół San Giovanni dei Fiorentini (Chiesa di San Giovanni dei Fiorentini) znajduje się przy rzymskiej ulicy Giulia (Giulia) i został pierwotnie zbudowany dla wspólnoty florenckiej w Rzymie.
Budowa trwała ponad 100 lat, od 1509 roku pierwszym architektem był Antonio da Sangallo. W 1620 Carlo Maderno zaprojektował kopuły świątyni i Borromini zbudował wspaniały ołtarz. Obaj architekci zostali zaszczyceni pochowaniem w tej bazylice za zasługi dla budowy kościoła. To jedyny kościół na świecie, w którym można przebywać z psami i kotami.
Kościół św. Łucji w Selci
Kościół św. Łucji w Selci (Chiesa di Santa Lucia w Selci) to kościół ukryty przed wścibskimi oczami na rzymskim wzgórzu Esquilinus (Mons Esquilinus).
Kościół został zbudowany na początku VI wieku. za papieża Symmachusa PP, od 1534 r. należał do zakonu św. Benedykta (Ordo Sancti Benedicti), od 1568 r. do zakonu augustianów (Ordinis Sancti Augustine). W 1604 roku Carlo Maderno uczestniczył w odbudowie kościoła, w latach 1637–1638 prace nadzorował Francesco Borromini. Zastąpił ołtarz główny, ozdobił pierwszą lewą kaplicę i chór Lundy.
Capella San Giovanni In Oleo
Kaplica San Giovanni In Oleo (Oratorio San Giovanni in Oleo) w ośmiobocznej kaplicy, zgodnie z legendą, została zbudowana tam, gdzie Jan Chrzciciel wyszedł żywcem z ognia z gorącym olejem. Znajduje się na ulicy Porta Latina (di Porta Latina).
Borromini, uczestnicząc w odbudowie kościoła, zmienił jego wnętrze, dekorując go fryzem z terakoty z wizerunkiem róż i gałęzi palmowych. Zainstalował także krzyż na dachu kaplicy.
San Giovanni in Laterano
Kościół św. Jana Chrzciciela na wzgórzu na Lateranie (San Giovanni in Laterano) ma większe znaczenie niż wszystkie kościoły świata (w tym Bazylika św. Piotra), ponieważ znajduje się w pobliżu Pałacu Laterańskiego (Palazzo del Laterano), rezydencji biskupów Rzymu z IV wieku. do XIV wieku
Od 1650 r. Do śmierci restaurację świątyni prowadził Borromini. Zrekonstruował brązowe drzwi Kurii Iulia, zaprojektował nisze nawy głównej. Wzdłuż murów są posągi świętych i proroków, zbudowane według szkiców architekta.
Pracuj w Watykanie
Borromini nie był tak ulubionym na dworze papieskim jak Bernini, ale jego prace można znaleźć w Watykanie. Niezaprzeczalny talent architekta wyprzedził jego czas, a współcześni zauważyli i zauważyli jego zdolność do pięknego wykonywania skomplikowanych zamówień, szczególnie w przypadku ograniczonej przestrzeni.
- Radzę odwiedzić wycieczkę: Watykan o wschodzie słońca
Katedra Świętego Piotra
Bazylika Świętego Piotra (Basilica di San Pietro) jest ceremonialnym centrum Kościoła rzymskokatolickiego, stworzonym przez kilka pokoleń wybitnych architektów.
Oficjalną datą założenia jest 1626. Borromini wraz z Berninim opracowali projekt baldachimu nad miejscem pochówku Świętego Piotra, ale tylko Bernini dostał laury. Ponadto Borromini zbudował cokół dla Pieta Michelangelo, narysował szkic brązowej kraty dla kaplicy Komunii Świętej (Santissimo Sacramento) i bram kaplicy chóru (Cappella del Coro), które nie przetrwały do dziś.
