Giorgio Vasari to znany artysta, architekt i pisarz renesansowy. Ta niesamowita osoba, obdarzona różnymi talentami i wielką pracowitością, wniosła znaczący wkład w sztukę włoską i światową. Dzięki jego dziełom literackim potomkowie poznali ciekawe fakty biograficzne opisujące życie i karierę wielu wybitnych współczesnych mistrzów.
Biografia
Giorgio Vasari pochodził z Arezzo, jednego z najstarszych miast w Toskanii. Urodził się w 1511 r. W dużej rodzinie prostego rzemieślnika zajmującego się garncarstwem. W młodym wieku wykazywał zamiłowanie do kreatywności, a już jako 12-letni nastolatek studiował sztukę dekoracyjną u francuskiego artysty Guillaume de Marcillata, który przybył do Arezzo, aby malować freski i witraże katedry.
W 1524 roku Vasari był we Florencji, gdzie poznał swoją przyszłą nauczycielkę, malarz Andreę del Sarto (Andrea del Sarto). Tam poznał Michała Anioła, który później został dla niego nie tylko mentorem, ale także przyjacielem. Będąc w stolicy Republiki Florencji, młody artysta otrzymał patronat przedstawicieli wpływowego klanu Medici. Wkrótce, ze względu na zmieniającą się sytuację polityczną, Vasari został zmuszony do powrotu do rodzinnego miasta, gdzie po śmierci ojca musiał wspierać swoich braci i siostry.
Była w nim nieodłączna wyjątkowa umiejętność pracy, dużo podróżował, przenosił się z jednego miasta do drugiego w poszukiwaniu pracy. Jednak Vasari miał szczęście, był w stanie pozyskać wpływowych ludzi i zdobyć ich przychylność, co w dużej mierze przyczyniło się do rozwoju zawodowego. Wkrótce młody artysta i architekt zyskał dużą popularność wśród współczesnych i zaczął otrzymywać liczne zaproszenia. Mieszkał i pracował niestrudzenie w Pizie, Rzymie, Florencji i Bolonii.
Giorgio Vasari zdołał się wzbogacić, osiągnąć wysoki status społeczny i szacunek dla swoich rodaków, i otrzymał tytuł szlachcica. Wiele zrobił przez niego w dziedzinie edukacji artystycznej: mistrz, już mądry z doświadczenia, przez wiele lat zajmował się nauczaniem, aw 1561 roku, przy finansowym wsparciu wielkiego księcia Toskanii, Cosimo I de Medici został jednym z założycieli florenckiej Akademii Sztuk Pięknych (Accademia) di Belle Arti di Firenze).
Architekt
Nie wszystkie dzieła architektoniczne Vasari można nazwać udanymi. Tak więc w szczególności, pracując nad monumentalnymi przedmiotami, mistrzowi nie zawsze udawało się zachować jedność stylu i form, ale w dekoracji budynków odczuwano wielki talent i wyjątkowy nacisk.
Zachowało się kilka prac architektonicznych, zaprojektowanych przez Vasariego, wyróżniających się szczególnym pięknem i oryginalnością. Najważniejsze to:
Villa Julia
Villa Giulia to kompleks architektoniczny wzniesiony w Rzymie dla papieża Juliusza III. Budowa rozpoczęła się w 1550 r. I została ukończona pięć lat później.
Ambitny projekt, którego współautorami są tak znani mistrzowie, jak Giacomo da Vignola (Vignola), Bartolomeo Ammanati (Bartolomeo Ammannati) i Michał Anioł, był wspaniałym pałacem składającym się z trzech zespołów. Niestety nie wszystkie budynki zachowały się w oryginalnej formie. Od 1889 r. W murach willi znajduje się Narodowe Muzeum Sztuki Etruskiej (Museo Nazionale Etrusco di Villa Giulia).
Plac Rycerski
Plac Rycerski (Piazza dei Cavalieri) w Pizie i Pałac Rycerski Nakazu św. Szczepana, przebudowany z kompleksu kilku budynków. Prace przeprowadzono w 1558 r. Na polecenie księcia Toskanii Cosimo I z Medici.
Fasada jest ozdobiona tradycyjną średniowieczną techniką graffito (graffito) z ozdobnymi płaskorzeźbami, alegorycznymi postaciami, znakami zodiaku, napisami, a także marmurowymi popiersiami szlacheckich obywateli i ustalonymi później rodzinnymi emblematami. Pałac nazywa się Palazzo della Carovana, dziś ściany wspaniałego budynku mieściły bazę szkoleniową i administracyjną Włoskiego Państwowego Centrum Szkolnictwa Wyższego i Badań Naukowych (Scuola Normale Superiore).
Galeria Uffizi
Galeria Uffizi (Palazzo degli Uffizi) we Florencji, której budowa rozpoczęła się w 1560 roku, a zakończyła 20 lat później, po śmierci Vasariego.
Początkowo budynek miał pełnić rolę głównego centrum administracyjnego, zawierającego główne organy samorządu miejskiego, biuro, archiwum i bibliotekę. Pierwszy projekt zaproponowany przez architekta został znacząco zmieniony. W rezultacie pałac zyskał wygląd struktury składającej się z dwóch budynków połączonych dużą arkadą.
Niemal natychmiast po zakończeniu budowy, od 1581 r. W budynku Uffizi mieściła się wystawa sztuki z unikatowymi eksponatami, których kolekcję stale uzupełniano. Od kilku stuleci starożytne muzeum pozostaje najpopularniejszą atrakcją turystyczną nie tylko we Florencji, ale w całej Europie.
Ogólnie rzecz biorąc, główne cechy pracy architektonicznej Vasariego obejmują przestrzeganie ścisłych kanonów akademickich i klasycznych tradycji.
Korytarz Vasari we Florencji
Jednym z najbardziej znanych i niezwykłych dzieł architektonicznych mistrza jest zadaszona galeria łącząca budynki Palazzo Vecchio i Palazzo Pitti, położonych na przeciwległych brzegach rzeki Arno.
Korytarz Vasari (Corridoio Vasariano) - tak zwany budynek o wysokości 750 metrów, wzniesiono w rekordowym czasie dla tego czasu (5 miesięcy) w 1565 r. Projekt został zamówiony przez Cosimo I i poświęcony był uroczystemu zawarciu dynastycznego małżeństwa między synem Wielkiego Księcia Toskanii Francesco I de Medici a przedstawicielem starożytnej rodziny monarchialnej Habsburgów Giovanna d'Austria, najmłodszej córki cesarza Ferdynand I.
Wpływowy klan Medyceuszy przeniósł się w 1560 roku do bardziej przestronnego Palazzo Pitti, położonego na zachodnim brzegu rzeki Arno. Budowa korytarza łączącego nową rezydencję ze Starym Pałacem (Palazzo Vecchio), w którym odbywały się spotkania rządu florenckiego, pozwoliła utytułowanym osobom, bez opuszczania miasta, szybko i, co najważniejsze, incognito, przechodzić z jednego budynku do drugiego.
Przestrzeń zadaszonego przejścia warunkowo podzielono na kilka sekcji. Możesz tu wejść zarówno z Galerii Uffizi, jak i przez prywatne mieszkania księżnej Eleonory z Toledo (Eleonora di Toledo). Korytarz rozpoczął się od ogromnego pokoju zwanego „Hall of Five Hundreds” (Salone dei Cinquecento). Przestronna sala została zbudowana za panowania Girolamo Savonarola (Girolamo Savonarola), pomieściła pięciuset przedstawicieli przedstawicieli Florencji i personifikowaną władzę demokratyczną. W czasach Cosimo I lokale te były wykorzystywane na uroczystości i bale. Na ścianach i sufitach (których wysokość został znacznie zwiększony przez architekta) pojawiły się panele i freski wykonane przez Vasariego, opisujące życie przedstawicieli klanu Medici.
Szczególnie interesujący jest odcinek przejścia z okrągłymi lukarnami i metalowymi prętami, rozciągający się wzdłuż promenady do starożytnego mostu Ponte Vecchio.
Mimo licznych prac konserwatorskich ten odcinek korytarza został zachowany prawie w pierwotnej formie.
W ekspozycji można również znaleźć zdjęcie przedstawiające Giorgio Vasariego, pędzel samego mistrza. Dostęp do tej części korytarza odbywa się wyłącznie w ramach specjalnych programów wycieczek po wcześniejszym uzgodnieniu.
Sekcja galerii, przechodząca przez budynki mieszkalne i lokale usługowe na moście, jest wyposażona w panoramiczne okna z widokiem na Florencję i rzekę Arno. W 1939 r. Na polecenie włoskiego dyktatora Benito Mussoliniego powiększono otwory widokowe. Warto zauważyć, że w czasach Cosimo I sklepy mięsne i rybne na Ponte Vecchio zostały zastąpione sklepami jubilerskimi, aby śmierdzący zapach nie przeszkadzał majestatycznym osobom. Działają tu dziś pawilony sprzedające biżuterię ze złota i kamieni szlachetnych.
Galeria ma miejsce sąsiadujące ze starożytnym kościołem Santa Felicita. Dla Wielkiego Księcia Toskanii i jego rodziny zostało wycięte okno w ścianie świątyni i zbudowano improwizowany balkon, na którym można było wziąć udział w nabożeństwie, niezauważonym przez wszystkich parafian.
W ostatniej części zadaszonego fragmentu znajduje się wystawa autoportretów współczesnych artystów. W 2013 r. Przeprowadzono tu renowację na dużą skalę. Galeria kończy się dostępem do dziedzińca Palazzo Pitti i Ogrodów Boboli (Giardino diBoboli) rozłożonych za pałacem, reprezentujących unikalny zespół parkowy z grotami, fantazyjnymi posągami i fontannami.
Dzisiaj korytarz Vasari jest częścią kompleksu muzealnego Uffizi i jest uważany za jeden z najciekawszych zabytków Florencji.
Malarz
Giorgio Vasari rozważał malowanie swojego powołania i wyróżniał ten rodzaj sztuki od wszystkich innych. Cykl fresków powstałych w Palazzo Vecchio we Florencji oraz malowidła ścienne w Sala Regia w Watykanie, przedstawiające sceny z życia papieża Pawła III, elokwentnie mówią o jego talencie jako artysty.
Prace mistrza były bardzo poszukiwane, jego obrazy były niezwykle popularne wśród współczesnych, choć w kolejnych epokach były krytykowane i, według niektórych współczesnych ekspertów, nie zdały egzaminu na czas. Artysta był zwolennikiem manieryzmu, którego charakterystycznymi cechami są:
- Nadmierny spirytyzm;
- Linie przerywane obrazu;
- Przekrwienie kompozycji;
- Pretensjonalność i sztuczność fabuły;
- Zniekształcony obraz postaci;
- Zastosowanie żywych efektów (gra z wymiarami, oświetleniem i perspektywą);
- Użyj żrącej palety kolorów.
Vasari malował bardzo szybko, ze względu na pracowitość malarza, a także fakt, że przy tworzeniu obrazów na dużą skalę korzystał z usług mniej znanych młodych artystów.
Alegoria Niepokalanego Poczęcia
Alegoria Niepokalanego Poczęcia - wspaniałe dzieło z wczesnego okresu twórczości Vasariego, powstało w 1541 r.
Technika - tempera, specjalny rodzaj malowania na zagruntowanej drewnianej desce. Alegoryczny obraz Madonny, niepokalanej od urodzenia i depczącej węża (symbol pokus i pokus), znany jest z tekstów Apokalipsy. Dziewica Maryja wznosi się ponad zniekształcone w cierpieniu postacie, znajdujące się na dole kompozycji (personifikacja ofiar grzechu pierworodnego). Obraz znajduje się w florenckim kościele Santi Apostoli.
Zwiastowanie
Historycy sztuki rozważają datę napisania obrazu Zwiastowanie 1564-1567 lat.
Prace na dużą skalę (216 x 166 cm) wykonane w oleju na drewnie były pierwszym zamówieniem kardynała Ippolito de 'Medici. Fabuła oparta jest na kanonicznym motywie biblijnym, do którego zwracało się wielu artystów renesansu: archanioł Gabriel pojawia się przed Matką Boską z dobrą nowiną o jej niepokalanym poczęciu. Kontrast kolorów, zawiłość poz, bogactwo złożonych postaci - wszystkie te cechy są tak charakterystyczne dla twórczości Vasariego. Zwraca się uwagę na typowe otoczenie współczesnej epoki dla artysty, na którym przedstawiono wydarzenia biblijne sprzed wieków. Obraz jest częścią kolekcji sztuki Luwru Paryskiego.
Autoportret Giorgio Vasari
Autoportret Vasariego, namalowany olejem na płótnie, nawiązuje w przybliżeniu do lat 60. XVI wieku.
Dokładna data wykonania zdjęcia nie jest znana. Artysta zaniedbał tak wyraziste środki, jak tło lub jasne, udrapowane ubrania. Uwagę przykuwają dwie jasne plamki: twarz mędrca o głębokim, przenikliwym spojrzeniu oraz ręce trzymające długopis i szkic rękopisów. W zwięzły, prosty i przystępny sposób Vasari opowiedział o sobie przez pędzel i farby.
Pokusy św. Hieronima
Data powstania obrazu Kuszenie św. Hieronima to 1541 r.
Niesamowity obraz olejny na drewnie jest częścią kolekcji Galerii Palatine (Galerie Palatine), która zajmuje górne piętro Pałacu Pitti. Święty Jerome (Jerome) jest czczony przez katolików jako nauczyciel Kościoła, twórca kanonicznego łacińskiego tekstu Biblii, dlatego często jest przedstawiany za pomocą pióra i zwoju. Vasari wybrał nieco inną fabułę, wypełnioną elementami eklektyzmu: prawy chrześcijanin jest zmagany z pokusami ciała, którego symbolem jest Wiener, starożytna grecka bogini miłości.
Perseusz i Andromeda
Obraz Perseusza i Andromedy został stworzony przez artystę w około 1570-1572.
Płótno przedstawia fabułę starożytnej mitologii, ukochaną przez wielu renesansowych mistrzów: dzielny Perseusz uwalnia młodą Andromedę, córkę króla Etiopii, który został poświęcony strasznemu potworowi. Praca Vasariego nasycona jest erotyzmem, a jednocześnie duża liczba drugorzędnych postaci, obfitość postaci, zamieszki w jasnych kolorach i kontrastach powodują poczucie chaosu i zamieszania. Praca mistrza jest przechowywana w kompleksie muzealnym Palazzo Pitti.
Portret Lorenzo di Piero de Medici (Wspaniały)
Portret słynnego władcy Florencji został namalowany pośmiertnie, na zamówienie jego wnuka, Alessandra de Lorenza de Medici, w latach 30. XVI wieku.
Nawet wtedy młody artysta przedstawiał Lorenza jako zmęczonego, wychudzonego mężczyznę, wpatrującego się w dal smutnym spojrzeniem. Obraz nasycony jest spokojnym smutkiem, wizerunek potężnej i wpływowej osoby pozbawiony jest jakiejkolwiek przepychu i znaczenia. Tylko jeden szczegół wskazuje na bogactwo i sławę - czerwony portfel, który wyróżnia się jako jasny punkt w ogólnej monotonii kolorystyki. Słynny portret znajduje się w galerii Uffizi.
Biografie najsłynniejszych malarzy
Pomimo dużej liczby prac architektonicznych i płodności mistrza w malarstwie, Giorgio Vasari uwiecznił swoje imię, ponieważ stał się założycielem takiej nauki, jak krytyka sztuki. Jego podstawowe dzieło, Biografie najsłynniejszych malarzy, rzeźbiarzy i architektów (Le Vite de'piu eccelenti Pittori, Scultori e Architetti), stało się dla potomnych głównym źródłem wiedzy o 178 wielkich włoskich artystach renesansu.
Vasari najpierw dokonał krytycznej analizy dzieł sztuki przez mistrzów i usystematyzował teoretyczne podstawy historii sztuki. Wprowadził takie pojęcie jak renesans, a także wczesny (XIV wiek), środkowy (XV wiek) i wysoki (XVI wiek) renesans. Przeprowadzono kolosalne i żmudne prace w celu zebrania i przetworzenia materiałów: wykorzystano autobiografie, listy, recenzje i wspomnienia współczesnych.
Wszystkie biografie artystów, rzeźbiarzy i architektów są przedstawione w porządku chronologicznym. Galeria portretów historycznych obejmuje okres od połowy XIII do połowy XVI wieku. Niektóre rozdziały są uzupełnione rycinami, wykonanymi między innymi przez autora książki. Informacje są prezentowane w formie zabawnych opowiadań opowiadających o ciekawych i ciekawych danych biograficznych artystów, ich cechach osobowości, nawykach, przyjaciołach i wrogach. Po opisach okoliczności życia znajduje się pełna lista prac i ich szczegółowa analiza artystyczna. Vasari dokładnie ocenia styl wykonania, sposób, techniki i cechy. Praca literacka przedstawia historię życia oraz opis dzieł i samego autora.
Vasari zaczął tworzyć swoje monumentalne dzieło literackie około 1540–1546. Powodem tego, zdaniem naukowców, było spotkanie z historykiem i humanistą-naukowcem Paolo Giovio (Paolo Giovio), zaangażowanym w biografie sławnych ludzi. W 1550 roku książka została opublikowana i odniosła ogromny sukces wśród współczesnych.
Po kolejnych 18 latach opublikowano drugą zredagowaną wersję pięciotomowego dzieła, uzupełnioną teoretycznymi traktatami i portretami. Znaczące zmiany w stylu narracji zostały wprowadzone w imieniu autora, najpierw przez pisarza Annibale Caro, a następnie przez mnicha Matteo Faetaniego, który dużo wiedział o literaturze. W Rosji praca Vasariego przetłumaczona na rosyjski (w skróconej formie z biografiami 12 artystów) stała się dostępna dla czytelników w 1933 roku.
