Z pewnością, czytając artykuły na naszej stronie internetowej lub odwiedzając sklepy spożywcze we Włoszech, zwróciłeś uwagę na skróty DOP, IGP, DOC, występujące w nazwach niektórych produktów. Wielokrotnie wspominaliśmy, że obecność tych symboli daje nam gwarancję jakości i zachowanie tradycji produktu. Zobaczmy wreszcie, jak działają. Zacznijmy od najmniej wymagającego standardu i kontynuujmy wzrost.
STG
Specialità Tradizionale Garantita (gwarantowane produkty tradycyjne) jest znakiem jakości pochodzącym z Unii Europejskiej i ma na celu ochronę producentów stosujących tradycyjnie tradycyjne metody produkcji. Kategoria produktu STG nie jest związany z określonym terytorium geograficznym, ale musi być w pełni zgodny z tradycją.
Lista produktów STG jest ostatecznie zatwierdzona przez Komisję Unii Europejskiej, a fabryki, które otrzymały znak jakości, regularnie poddawane są kontroli produkcji.
Oprócz konkretnej nazwy, tradycyjnych surowców, etapów i metod produkcji, produkty muszą mieć co najmniej jedną cechę odróżniającą je od produktów innego producenta. Zatem te same potrawy wykonane w różnych fabrykach i należących do różnych kategorii mogą znacznie różnić się od siebie zarówno zewnętrznie, jak i smakowo.
Zauważ, że Aby uzyskać kategorię, produkt musi być obecny na rynku przez co najmniej 30 lat. Obecnie tylko dwa włoskie produkty mają kategorię STG. Należą do nich Mozzarella i pizza neapolitańska (Pizza napoletana).
IGT
Indicazione Geografica Tipica (typowa nazwa geograficzna) jest jednym z pięciu istniejących znaków potwierdzających jakość włoskiego wina. Został wprowadzony w celu promowania napojów dobrej jakości, ale niespełniających wymagań bardziej rygorystycznych kategorii.
W przeciwieństwie do DOP lub DOCG, produkty winiarskie IGT nie muszą być produkowane z winogron w pełni zebranych na ograniczonym obszarze. Wina z tym logo mogą nie zawierać informacji o pochodzeniu odmiany winogron. Nie wpływa to jednak na ich jakość.
Niektórzy producenci sprzedają swoje wino ze znakiem IGT po wysokich cenach, ponieważ jego poziom nie jest gorszy od napojów najlepszej kategorii.
Nie należy mylić napojów z kategorii IGT z „winami stołowymi”, ponieważ te ostatnie składają się z mieszanki dwóch lub więcej win, w wyniku czego ich nazwy zwykle nie są konkretne. Jednym z wymagań IGT jest to, że co najmniej 85% użytych winogron powinno być uzyskane na określonym obszarze i mieć charakterystyczne właściwości smakowe. Pozostałe 15% może pochodzić z innej odmiany zebranej w tym samym regionie lub na obszarach przylegających do niego.
W niektórych regionach Włoch termin IGT na etykiecie zastępuje się zwrotem napisanym w lokalnym języku. Tak więc w Dolinie Aosty piszą „VIN DE PAYS”, aw Bolzano napis „Landweine”.
Dziś 118 włoskich win ma znak jakości IGT. Ale ta lista maleje z każdym rokiem, ponieważ producenci 5 lat po otrzymaniu kategorii mogą ubiegać się o wyższy status, na przykład DOC.
IGP
Indicazione Geografica Protetta (chroniona nazwa geograficzna) to znak jakości, który przybył do Włoch z Unii Europejskiej w celu ochrony żywności i produktów rolnych, z których co najmniej jedna z cech (nazwa, jakość, tradycja) jest bezpośrednio związana z terytorium produkcji. W przeciwieństwie do innych standardów w przypadku IGP wystarczy, aby jeden z etapów przygotowania surowców, przetwarzania lub produkcji był powiązany z konkretną lokalizacją.
Znak jakości IGP został wprowadzony we Włoszech w celu ochrony tradycyjnych produktów przed podrabianiem i niewłaściwym użyciem znaków towarowych. Produkt z tej kategorii można łatwo rozpoznać po jego logo: niebiesko-żółte słońce, wewnątrz którego jest wyraźnie napisane Indicazione Geografica Protetta.
Uzyskanie odznaki IGP to trudne zadanie. W tym celu producenci zwracają się do Ministerstwa Rolnictwa i Leśnictwa z oświadczeniem szczegółowo określającym historyczne pochodzenie, terytorium i specyfikę produktu. Organizowane jest spotkanie producentów i przedstawicieli Izby Handlowej w celu sprawdzenia, czy towary spełniają wszystkie wymagania rozporządzenia. Otrzymane dane są przesyłane do Komisji Europejskiej, która podejmie ostateczną decyzję. Po otrzymaniu kategorii niezależny organ specyfikacji uznany przez Ministerstwo regularnie monitoruje przestrzeganie wszystkich zasad.
Obecnie 117 włoskich produktów jest sklasyfikowanych jako IGP. Ta grupa obejmuje warzywa, płatki zbożowe, mięso, ryby, desery, makarony, wina. Od 1992 r. Wiele win ze znakiem IGT otrzymało kategorię chronionej nazwy geograficznej. Dokonano tego w celu poprawy statusu napojów i oznaczenia ich wysokiej jakości.
Dok
Denominazione di Origine Controllata (kontrolowana nazwa pochodzenia) to znak jakości urodzony na półwyspie włoskim w 1966 roku, aby zagwarantować klientowi przyzwoity poziom produktu, którego pochodzenie na pewno będziesz znać. Prawdopodobieństwo podróbek jest zminimalizowane dzięki zestawowi kontroli, które są stale przeprowadzane w procesie produkcyjnym.
Ten znak jest często używany w produkcji wina. Nawiasem mówiąc, został pierwotnie wprowadzony przez Włochów jako analog AOC (Appellation d'origine Controlée - Origin of Authenticity of Origin), który pojawił się we Francji na początku XX wieku w celu określenia win na wysokim poziomie.
Definiowanie wina DOC jest łatwe. Wystarczy spojrzeć na etykietę: bezpośrednio pod nazwą powinien znajdować się napis Denominazione di Origine Controllata.
Wina o tej nazwie są koniecznie produkowane na określonym obszarze, na którym rosną również winogrona użyte do ich przygotowania. Produkt musi być dobrej jakości, a jeśli wino ma lepsze właściwości niż wymagają tego zasady, to należy do kategorii DOCG. Przed uzyskaniem statusu DOC wino musi posiadać logo IGT przez co najmniej 5 lat.
Pod kontrolą produktów DOC są nie tylko procesy produkcyjne, ale nawet metody uprawy winorośli (przycinanie, nawadnianie), produkcja winogron z hektara terytorium, a także produkcja alkoholu. Zasady są tak surowe, że wizualna ocena wina nie uwzględnia koloru, ale jego odcień, który powinien być ściśle określony dla konkretnej odmiany.
W charakterystyce konsumenckiej swoich towarów producent musi opisać:
- Właściwości fizykochemiczne i organoleptyczne;
- Odmiana winogron;
- Odcień koloru, smak i aromat napoju;
- Zawartość alkoholu, kwasowość;
- Objętość, materiał, kształt butelki;
- Klimat terytorium produkcji, skład gleby, opady deszczu i historia wina, jeśli są znane.
Pierwszym napojem, któremu przyznano nazwę o kontrolowanym pochodzeniu, 6 maja 1966 r. Było białe wino Vernaccia San Gimignano (Vernaccia di San Gimignano). Do obecnego roku istnieją 322 odmiany ze znakiem jakości DOC i produkowane w wielu częściach Włoch.
Przeczytaj o: mieście San Gimignano
Docg
Denominazione di Origine Controllata e Garantita (nazwa o kontrolowanym i gwarantowanym pochodzeniu) - znak wprowadzony przez Włochów w celu zagwarantowania jakości i pochodzenia najcenniejszego wina.
Chociaż kategoria pojawiła się w 1963 r., Naprawdę zaczęła działać w latach 80.
Produkt można sklasyfikować jako DOCG tylko wtedy, gdy spełnia pewne cechy:
- Musi mieć logo DOC przez co najmniej 10 lat;
- Pokonaj drinki DOC i ciesz się dużą popularnością;
- Produkcja wina w ciągu ostatnich 2 lat powinna być ekonomicznie zrównoważona.
DOCG, w przeciwieństwie do DOC, odnosi się do określonego terytorium uprawy winorośli, który może być ograniczony nie tylko przez region lub miasto, ale także przez oddzielną część prowincji. Komisja Nadzoru Jakości, oprócz procesów opisanych dla DOC, kontroluje etap butelkowania wina.
Tę kategorię wina rozpoznasz po napisie DOCG umieszczonym zarówno na etykiecie, jak i na czapce szyi.
Pierwszymi włoskimi napojami, które otrzymały znak jakości DOCG w 1980 roku, były powszechnie znane czerwone wina Brunello di Montalcino i Nobile di Montepulciano. Do tej pory w tej kategorii znajdują się 74 napoje.
Pojawiający się na półwyspie europejski znak jakości DOP zaczął wypierać logo DOCG z etykiet wina. Ale mimo to producenci korzystają z drugiej opcji. Teraz są wersje z dwoma logo jednocześnie.
DOP
Denominazione di Origine Protetta (nazwa o chronionym pochodzeniu) jest znakiem ochrony produktów, których właściwości jakościowe są związane wyłącznie z terytorium produkcji.
Spośród wszystkich standardów Włoch, DOP jest najbardziej znany, a wraz z nim najtrudniejszy. Towary tej kategorii są ściśle kontrolowane, od przyjęcia surowców do momentu wejścia na rynek. Jest produkowany tylko w określonym miejscu, ponieważ połączenie klimatu, środowiska i czynników ludzkich sprawia, że produkt jest wyjątkowy.
Logo DOP to żółto-czerwone słońce z napisem „Denominazione di Origine Protetta” wewnątrz koła.
Producenci serów ubiegający się o status DOP muszą wskazać we wniosku:
- Nazwa produktu i terytorium produkcji;
- Rodzaj mleka, szczegółowy proces jego produkcji, właściwości fizykochemiczne i organoleptyczne;
- Szczegółowy opis procesu produkcyjnego ze szczegółowym opisem wszystkich etapów;
- Właściwości fizykochemiczne sera (maksymalna wilgotność, białko, zawartość tłuszczu w suchej masie);
- Cechy organoleptyczne: smak, aromat, wygląd;
- Waga i kształt głów.
Logo, jeśli jest dostępne, z dokładnym wyjaśnieniem szczegółów i wskazaniem procentu każdego koloru.
Obecnie we Włoszech jest 165 produktów ze znakiem jakości DOP. Należą do nich wina, sery, mięso, ryby, masło. Sery i produkty mleczne stanowią jedną trzecią włoskich produktów w tej kategorii. Około 50 odmian sera uzyskało status DOP.
Jeśli czytasz teraz to zdanie, mamy nadzieję, że nasz artykuł został w pełni przestudiowany. A to oznacza, że uzbrojony po zęby w niezbędne informacje możesz łatwo poruszać się po włoskiej odmianie jedzenia. Jedz dobrze, lataj wysoko, podróżuj ze stylem i pamiętaj: „Nie ma wyjątków od włoskich zasad!”
