Andrea del Verrocchio jest ikoniczną postacią, wybitnym włoskim rzeźbiarzem i renesansowym malarzem, który dzięki talentowi i niewyczerpanej pracowitości odcisnął głębokie piętno na kulturze światowej. Jego wspaniałe dzieła zostały docenione zarówno przez współczesnych, jak i potomków.
Płótna i rzeźby stworzone przez mistrza znajdują się w zbiorach wielu muzeów we Włoszech i innych krajach świata, podziwiając niezwykły sposób wykonania i głębię ideologicznej idei.
Informacje biograficzne i warsztat Verrocchio
Niewiele wiadomo o życiu osobistym Andrei del Verrocchio, której prawdziwe imię to Andrea di Michele Cioni. Wiadomo, że urodził się we Florencji (Firenze) około 1435 roku. W dzieciństwie i młodości lubił muzykę, wykazywał zamiłowanie do nauk technicznych, kochał geometrię i astronomię. Rodzina przyszłego mistrza nie należała do rodziny szlacheckiej, ale dzięki ojcu, który pracował jako rzemieślnik, a później pracował w służbie celnej miasta, nie odczuwał żadnej szczególnej potrzeby materialnej.
Po przedwczesnej śmierci żywiciela rodziny, 17-letnia Andrea musiała sama zarabiać na życie i wyżywić część swoich braci i sióstr. Jednocześnie pasja do sztuki i nienasycone pragnienie tworzenia pięknych dzieł zadecydowały o losie młodego człowieka.
Twórcza ścieżka młodej Andrei, podobnie jak wielu znanych artystów i rzeźbiarzy renesansu, rozpoczęła się od szkolenia i pracy w jednym z warsztatów jubilerskich we Florencji. Tam zajmował się nie tylko produkcją cennej biżuterii, ale także uczył się podstaw malarstwa, plastiku i architektury. Jego pierwszym nauczycielem był Giuliano Verrocci, którego nazwisko Andrea pożyczył w nieco zmodyfikowanej formie dla swojego przyszłego pseudonimu.
Kilka lat później Andrea del Verrocchio założył własny warsztat plastyczny, który był niezwykle popularny wśród mieszkańców Florencji. To miejsce stało się źródłem wszechstronnej edukacji i bezcennych doświadczeń zawodowych dla całej galaktyki młodych, obiecujących artystów i rzeźbiarzy, przyszłych tytanów renesansu. Obejmowały one:
- Sandro Botticelli
- Pietro Perugino (Pietro Perugino);
- Domenico Ghirlandaio (Domenico Ghirlandaio);
- Lorenzo di Credi;
- Leonardo da Vinci
Warsztaty Verrocchio panowały w atmosferze niekończącej się miłości do sztuki, nauki, filozofii i literatury. Oprócz studiowania tradycyjnych metod pracy z farbami, metalem, kamieniem, gipsem i skórą, szczególną uwagę zwrócono na dokładne dyscypliny i ich praktyczne zastosowanie w malarstwie i rzeźbie, powstały spory o wartość artystyczną niektórych dzieł, szczegółowo omówiono idee humanizmu, przeprowadzono dyskusje na temat starożytnego dziedzictwa .
Verrocchio zyskał głęboki szacunek i patronat nad wieloma wpływowymi obywatelami i patronami Florencji, otrzymując od nich różne zamówienia. Przedstawiciele klanu Medyceuszy wykazali szczególne zainteresowanie jego dziełami, którzy w tym czasie byli niewypowiedzianymi władcami republiki. Z wielkim talentem i zaradnością Verrocchio zdołał udekorować święta szlachetnych osób i zaprojektować uroczystości dworskie.
Większość życia mieszkał i pracował w swoim rodzinnym mieście. Pod koniec XV wieku przeniósł się do Wenecji (Venezia), gdzie zmarł w wieku 53 lat w 1488 roku.
Rzeźby i obrazy - specjalny styl mistrza
W kręgach artystycznych powszechnie przyjmuje się, że Verrocchio zajął się malarstwem nie wcześniej niż w latach 60. XV wieku. Jego obrazy poświęcone są głównie tematyce religijnej.
Dominującym miejscem w opowieściach gospel, mistrzowsko odtworzonych przez artystę, jest wizerunek Madonny (zwykle z małym Chrystusem). W dziełach Verrocchio Dziewica Maryja prawie zawsze pojawia się jako smutna dziewica przepełniona cichym smutkiem i pokorą. Charakterystyczną cechą tego stylu jest wyjątkowe arystokratyczne wyrafinowanie, skrupulatność w przekazywaniu szczegółów, dokładność i ostrość obrazu, duchowość i liryzm obrazów. Warto zauważyć, że nie wszystkim obrazom, znanym jako dzieła Verrocchio, można przypisać z absolutną dokładnością autorstwo florenckiego artysty.
Prace rzeźbiarskie wyraźnie odczytują wpływ starożytnej sztuki i twórczego dziedzictwa tak wybitnych artystów, jak Donatello, Antonio del Pollaiolo, Desiderio da Settignano. Verrocchio dążył do perfekcji form i pod wieloma względami się to udało. Praca rzeźbiarza, który był uważany w swojej epoce za najlepszego konesera metalu, miała znaczący wpływ na rozwój plastiku odlewanego z brązu.
Chrzest Chrystusa
Obraz Chrzest Chrystusa (Battesimo di Cristo) uznawany jest za najsłynniejsze dzieło mistrza, wykonane we współpracy z jego uczniem, młodym Leonardo da Vinci w latach 70. XV wieku. Fabuła oparta jest na kanonicznej scenie biblijnej z Ewangelii Mateusza, często znajdowanej na płótnach malarzy tamtych czasów.
W rozwiązaniu kompozycyjnym, w którym przedstawiona jest centralna postać Zbawiciela, stojąca na wodach Jordanu, a także na obrazie Jana Chrzciciela, charakterystyczne cechy średniowiecznego malarstwa. Postacie nie mają indywidualności, raczej pełnią rolę symboli, uosabiają majestat i głęboką duchowość. Ruchy wydają się ograniczone, brak dynamizmu, postawy wyglądają nieco sztucznie. Tło przypominające nie krajobraz, lecz dekorację pozbawione jest poczucia przestrzeni i perspektywy. Jednocześnie praca wyróżnia się bogatą paletą kolorów i różnorodnością odcieni.
W lewym dolnym rogu obrazu znajduje się postać małego anioła, ubranego w niebieską szatę. Leonardo da Vinci był autorem tej części dzieła, wykonanej (w przeciwieństwie do całej pracy) nie temperą, lecz farbami olejnymi.
Do 1530 r. Obraz znajdował się w kościele San Salvi we Florencji, a następnie został przeniesiony do Galerii Uffizi (Galleria degli Uffizi), gdzie jest dziś wystawiany.
- Radzę zarezerwować indywidualny przewodnik dla lepszego zrozumienia eksponatów w galerii.
David
Prawie metrowy (125 cm) posąg Dawida z brązu, wykonany z niesamowitymi umiejętnościami technicznymi, pochodzi z lat 60-70 XV wieku. To dzieło rzeźbiarskie uwielbiało Verrocchio i słusznie zostało uznane za standard renesansowego plastiku. W pracy mistrza można wyraźnie prześledzić wpływ Donatello i jego posągu młodego nagiego króla, zwycięskiego wojownika stworzonego kilkadziesiąt lat wcześniej.
Rzeźba Verrocchio wyróżnia się gracją, arystokracją, ekspresyjnością i anatomiczną dokładnością przekazywania form ludzkiego ciała. Biblijny król, stworzony przez rzeźbiarza, pojawia się jako odważny, triumfujący młody człowiek, cieszący się ze zwycięstwa nad pokonanym Goliatem. Jego smukłe, piękne ciało jest ubrane w ściśle dopasowaną skórzaną tunikę. Rozluźniona postawa, pół uśmiech na ustach, odwrócenie głowy - każdy szczegół mówi o głębokiej satysfakcji i pewności siebie bohatera, a odcięta potężna głowa giganta, leżąca u stóp młodego wojownika, elokwentnie podkreśla wartość wygranej bitwy.
Istnieje legenda, zgodnie z którą Leonardo da Vinci pozował dla Verrocchio, który pracował nad posągiem Dawida, ale nie można udowodnić wiarygodności tej legendy.
Prace rzeźbiarskie zostały zlecone przez rodzinę Medici i pierwotnie miały służyć jako dekoracja willi Careggi, po czym posąg został przeniesiony do Palazzo Vecchio, gdzie znajdowała się florencka Signoria, aw 1777 roku praca mistrza trafiła do Galerii Uffizi. Obecnie wspaniały posąg Verrocchio znajduje się w skarbach Muzeum Narodowego w Bargello (Museo Nazionale del Bargello).
- Radzę przeczytać o Davidzie Michale Aniole
Zapewnienie Thomas
Monumentalne dzieło Chrystusa i św. Tomasza, w kręgach historyków sztuki, nazywa się je także niewiarą (lub zapewnieniem) św. Tomasza (Incredulita di san Tommaso) w latach 60-80 lat XV wieku.
Grupa rzeźb została pierwotnie zainstalowana w jednej z 14 nisz, które zdobiły zewnętrzne ściany kościoła Orsanmichele we Florencji, teraz została zastąpiona kopią, a oryginał, który został poddany renowacji na dużą skalę pod koniec ubiegłego wieku, jest przechowywany w ścianach muzeum o tej samej nazwie znajdującym się w świątyni.
Wizerunek Zbawiciela odgrywa dominującą rolę, święty apostoł stoi po lewej stronie, jego postać wychodzi poza niszę, ale jedność linii płynących szat, duchowość gestów i głęboki dramat na twarzach bohaterów dają poczucie absolutnej integralności artystycznej i kompletności dzieła. Takie kompozycyjne rozwiązanie rzeźby elewacyjnej było prawdziwą innowacją dla sztuki tamtej epoki.
