Jakie są główne atrakcje Syrakuz na Sycylii?
Sycylijska Syrakuzy (Siracusa) - miejsce jakby zmaterializowane ze starożytnych greckich mitów i legend. Seria zawrotnych wzlotów i dewastujących upadków nawiedziła to miasto w czasach przedchrześcijańskich. Nie mniej niepokojący był jego los w naszych czasach. A jednak Włochom udało się przekształcić Syrakuzy w tętniący życiem i kolorowy zabytek historyczny, zachować jego zabytki, a także zorganizować wspaniałe miejsce dla turystyki kulturalnej i wakacji na plaży. Spójrzmy na jedno z najważniejszych miast na Sycylii, ciesz się jego widokami i zanurz się w przeszłość.
W Syrakuzach znajduje się wiele budynków wykonanych przez starożytnych Greków. Pozostałości majestatycznych obiektów wzniesionych przez Greków uważane są za miejsca światowego dziedzictwa. Szare kamienie przecinające jasną zieleń są chronione przez UNESCO. Dołączenie do historii starożytnego świata i zdobycie głównych atrakcji - to niezwykłe doświadczenie, na które chętnie sięgają goście miasta.
- Czytaj także: jak wybrać hotel w Syrakuzach
Teatr grecki
Podróż do 25 stuleci w przeszłość wydaje się możliwa w obszarze archeologicznym Syracuse - Neapolis. Jego największą eksponatem są ruiny Teatru Greckiego (Teatro greco), zbudowanego w V wieku pne. Atrakcja przeżyła dwie rekonstrukcje: w okresie kartagińskim i rzymskim. Ogromny amfiteatr o pojemności 15 tysięcy osób był wykorzystywany jako miejsce wydarzeń kulturalnych i spotkań politycznych. Podczas panowania Hiszpanów na Sycylii część kamieni starożytnego teatru zlecono do budowy fortu na wysepce Ortigia.
Zjednoczone Włochy objęły go historycznym pomnikiem. Na terenie teatru greckiego przeprowadzono wykopaliska archeologiczne. Kamienna konstrukcja została oczyszczona i przywrócona. Od początku XX wieku Narodowy Instytut Starożytnego Dramatu Włoch organizuje coroczne festiwale sztuki greckiej na scenie teatru. Oglądanie greckiej komedii lub tragedii w autentycznym teatrze greckim jest jednym z najbardziej pamiętnych momentów, które można zapamiętać z Syrakuz, a nawet z samych Włoch.
Rzymski amfiteatr
Kolejnym zabytkiem starożytnego Syrakuz jest rzymski amfiteatr (Anfiteatro romano). Został zbudowany dla ogólnej rozrywki w 1 wieku pne. Publiczność została zaproszona do udziału w bitwach gladiatorów. Ta atrakcja była zakopana przez długi czas pod ziemią, podczas gdy w połowie XIX wieku archeolodzy jej nie ujawnili. W swojej skali amfiteatr w Syrakuzach zajmuje trzecie miejsce po podobnych budynkach w Koloseum w Rzymie i arenie w Weronie.
Ucho Dionizy
W pobliżu teatru greckiego można podziwiać grotę o poetyckiej nazwie Orechio di Dionisio. Sama natura pokazała cuda sztuki architektonicznej, rzeźbiąc wejście do tej jaskini w formie małżowiny usznej. Jednak cel tej groty nie jest romantyczny. W czasach tyranii był władca Dionizos (IV wiek pne), który zorganizował loch w jaskini. Dionizos torturował jeńców i zamknął ich w celach. Specjalna wewnętrzna struktura jaskini pozwoliła podstępnemu tyranowi podsłuchiwać rozmowy jeńców.
Ołtarz Hierona
Spacerując po Neapolis, powinieneś rzucić okiem na Ołtarz Hierona (Ara di Ierone II) zbudowany w III wieku pne. Służył tyranowi z Syrakuz, aby złożyć ofiarę bogom. Na imponującym cokole wielkości składali martwe byki, kilkadziesiąt, a nawet setki naraz!
Świątynia Apolla
Świątynia Apolla (Tempio di Apollo), która znajduje się na wyspie Ortigia, wygląda kontrastowo na tle nowoczesnych budynków. Do XIX wieku pozostałości świątyni były ukryte przed oczami podróżników. Grupa archeologiczna pod przewodnictwem Paolo Orsi ujawniła światu ruiny starożytnej świątyni, rzekomo zbudowanej w III wieku pne. Szare stopnie, częściowo zachowane kolumny i część ściany dają wyobrażenie o tym, jak wyglądał budynek w najlepszych latach.
Napis na jednym z ocalałych kamieni świątyni pozwolił naukowcom ustanowić patrona, którego wielbili mieszkańcy wyspy. Wiadomo również, że z czasem świątynia służyła chrześcijańskim zdobywcom z Bizancjum i muzułmańskim najeźdźcom z Sycylii. Udało się wnieść swój wkład i Normanów.
Regionalne muzeum archeologii Paolo Orsi
Nawiasem mówiąc, aby uzyskać jasny obraz kultury ludów naprzemiennie dominujących na Sycylii, w Syrakuzach zostało otwarte Regionalne Muzeum Archeologiczne Paolo Orsi (Museo Archeologico Regionale Paolo Orsi). Archeolog, pod którego przywództwem odkryto większość starożytnych pomników, zebrał wiele eksponatów z epoki starożytnej Grecji, Kartaginy, Rzymu, Bizantyjskiej, Arabskiej, Normańskiej, Hiszpańskiej i innych. Muzeum działa od 1878 roku i jest bardzo popularne. Cena biletu: 8 euro.
- Oficjalna strona muzeum: www.regione.sicilia.it
Katakumby św. Jana
Na uwagę zasługują również Katakumby św. Jana (Catacombe Di San Giovanni), które pojawiły się pod Syrakuzami w czasach chrześcijańskich (IV wiek naszej ery). Paolo Orsi poświęcił ostatnią dekadę XIX wieku rygorystycznym badaniom tego obiektu. Podziemne sale były używane we wczesnej epoce chrześcijańskiej, aby pochować wpływowych mieszkańców miasta. Starożytne krypty są umiejętnie ozdobione wzorami i mimowolnie fascynują gości. Najbardziej interesujące jest sarkofag pierwszego biskupa Syrakuz - Marciano (Marziano di Siracusa).
Ciekawe, że katakumby mają swoją nazwę dzięki kościołowi, zbudowanemu przez Normanów nad wejściem do lochu. Święty Jan Teolog nadał swoje imię nie tylko świątyni, ale także nieznanym wcześniej podziemnym komunikatom. Mieszkańcy Syrakuz aktywnie korzystali z jaskiń w okresie od IV do VI wieku. Są jednak dobrze zachowane i ponownie służyły ludności podczas drugiej wojny światowej. Katakumby św. Jana schroniły się w trzewiach zaalarmowanych Włochów przed bombardowaniem.
Plac Archimedesa
W historycznej części miasta można spacerować wzdłuż malowniczej ulicy Matteotti Corso. Niskie budynki wzdłuż ulicy witają podróżnych jasnymi fasadami. Prawdziwą ozdobą starego miasta jest mały plac Archimedesa (Piazza Archimede), poświęcony słynnemu mieszkańcowi miasta. Na środku placu znajduje się fontanna ozdobiona rzeźbiarską grupą prowadzoną przez Artemisa Łowcę. Autorem rzeźb jest architekt Giulio Moschetti.
Katedra
Kolejną ciekawą atrakcją Syrakuz jest katedra miasta. Na miejscu Duomo w V wieku pne zbudowano świątynię poświęconą Atenie. Tak więc tyran Gelon uwiecznił swoje zwycięstwo nad Kartaginą. Konstrukcja, podobnie jak Świątynia Apolla, przeszła szereg przekształceń. Został odbudowany przez Bizancjum, a następnie przez Normanów.
Wielkie szkody spadły na świątynię podczas trzęsienia ziemi na Sycylii w 1693 r. Podczas renowacji świątynia została odbudowana w stylu sycylijskiego baroku. Na cześć budowniczych warto zauważyć, że kilka zabytkowych kolumn, które przetrwały ze starożytnego okresu greckiego, zostały organicznie włączone do średniowiecznego projektu. Zachowane fragmenty starożytnej architektury przeniesiono, opiekując się Włochami do Muzeum Archeologicznego Paolo Orsi.
Zaglądając do katedry, zwiedzający znajdzie się pod pięknie pomalowaną kopułą. Freski z XVII wieku, których właścicielem są Augustino Scilla i Luigi Vanvitelli, robią głębokie wrażenie dzięki kolorystyce i biblijnym tematom. Dekoracja katedry wykorzystuje harmonijne połączenie lekkiego rdzy i złoconego wystroju. Radzimy samemu podziwiać tę atrakcję!
Kościół Santa Lucia alla Badia
Skomplikowany szczyt kościoła Santa Lucia alla Badia nieświadomie przyciąga uwagę gości Syrakuz. Ten budynek jest mniejszy od Duomo, ale zaskakuje swoją architekturą. Kościół, położony na skraju Placu Katedralnego, nosi imię patrona miasta. Istnieje cała legenda o osobie świętej Łucji.
Legend of Saint Lucia
Pewnego razu piękna dziewczyna o imieniu Lucia mieszkała w Syrakuzach. Była pobożna i postanowiła poświęcić się kościołowi. Ślub celibatu zdenerwował rodziców dziewczynki i mężczyznę, któremu została obiecana. Zdradziecki pan młody postanowił zemścić się na swojej ukochanej. Zażądał, aby Lucia, która się od niego odwróciła, została wysłana do burdelu. Jednak wiara dziewczyny była tak silna, że żaden żołnierz ani żadna inna osoba nie mogła przenieść pobożnego z jej miejsca.
Los dziewczyny był smutny, była okrutnie torturowana, ale nie można jej było przekonać do rezygnacji z tego ślubowania. Po jej śmierci Lucia została świętym męczennikiem i patronką swojego rodzinnego miasta. W ścianach kościoła można zobaczyć płótno dzieła Caravaggia „Pogrzeb św. Łucji”.
Arethusa Spring
Via Picherali jest idealna do kontynuowania spaceru w Syrakuzach. Ta ulica zaprowadzi podróżnych na malowniczą promenadę. Możesz całkowicie poddać się szumowi fal i szeptowi wiatru, uwzględniając wszystkie uroki morskiej panoramy. Lub skieruj swoją uwagę na źródło Aretusa (Fontana Aretusa).
Według legend starożytnych Greków Arethusa to piękna nimfa rzeczna, która próbowała ukryć się przed bogiem Alpheusem. Potężny Artemida pomógł dziewczynie, zmieniając ją w strumień. Widząc to, Alpheus zmienił się w morze. Stał obok swojej ukochanej, tkając łagodne wody strumienia silnymi prądami morskimi.
Kościół Madonna Płaczącej
Najnowocześniejszym zabytkiem miasta jest Kościół Płaczącej Madonny (Madonna delle Lacrime). W 1953 r. Wydarzyło się niezwykłe wydarzenie w domu zwykłych mieszkańców Syrakuz - obraz świętej Madonny wybuchł płaczem. Przez pewien czas ikona lejąca łzy była ciekawostką lokalną, dopóki wiadomość o niej nie dotarła do Watykanu. Przez jakiś czas święci ojcowie decydowali, czy taki cud wart jest wysokiego zaufania. Wreszcie w latach 70. XX wieku płacząca Madonna została uznana za cud. Na jej cześć postanowiono zbudować kościół.
Kościół Madonny Płaczu został ukończony w 1994 roku. Budynek uderza niesamowitą architekturą; nie wygląda jak żaden klasyczny kościół katolicki. Patrząc na to z lotu ptaka, widać srebrną gwiazdę. A jeśli podziwiasz budynek z ziemi, możesz zobaczyć żebrowany stożek, zwieńczony złotym posągiem Madonny.
Co zaskakujące, kościół jest drewniany, a jego wysokość wynosi 75 metrów.
Po prostu nie ma podobnych budynków w Syrakuzach, więc iglicę kościoła można zobaczyć w dowolnym miejscu w mieście. Wnętrze kościoła słynie również z oryginalności i piękna. Kościół Matki Boskiej Płaczącej ma trzy wystawy tematyczne: ekspozycję poświęconą cudownej twarzy łzy, muzeum ofiar Świętej Madonnie oraz wystawę świątecznych ubrań dla kapłanów kościoła.
Pałace
Pałac Vermexio
Zaledwie 10 minut spacerem od Placu Katedralnego jest jednym z pałaców Syrakuz. Pałac Vermexio (Palazzo del Vermexio) znany również jako Pałac Senacki został zbudowany w 1633 roku na potrzeby władz miasta. Architektem tej rezydencji był Giovanni Vermexio. W wyglądzie pałacu wyraźnie widać tendencję twórcy do ścisłych geometrycznych kształtów i wyraźnych linii. Główną częścią budynku jest dokładnie skalibrowany sześcian, do którego ścian bocznych przymocowano później dwa dodatkowe skrzydła.
Dwa style architektoniczne kontrastują w zewnętrznej dekoracji pałacu. Pierwszy poziom budynku został wykonany w stylu renesansowym, a drugi to luksusowy barok. Balkon z eleganckimi balustradami z kutego żelaza rozciąga się na drugim piętrze pałacu Vermexio. Okna i drzwi na balkon wyposażone są w rzeźbiarskie dekoracje. Na szczególną uwagę zasługuje bogata dekoracja górnej części budynku. Nawiasem mówiąc, architekt, nazywany „jaszczurką” ze względu na swoją szczupłość, oznaczył budynek pałacu tym zabawnym symbolem.
Perfekcjonizm Vermexio w stosunku do proporcji budynku został zdeptany przez nadbudowany poziom poddasza. A w XX wieku rosnące potrzeby gminy miejskiej wymagały przedłużenia dwóch prostokątnych skrzydeł do sześcianu pałacu.
Pałac Montalto
Wyspa Ortigia służy jako miejsce kolejnej atrakcji - Palazzo Montalto. Ten budynek został zbudowany kosztem szlachetnej sycylijskiej machoty Mergulese pod koniec XIV wieku. W czasach Królestwa Aragonii pałac przeszedł w ręce Filippo Montalto, skąd pochodzi jego współczesna nazwa. W XIX wieku pałac został przekazany potrzebom lekarzy i pielęgniarek walczących z epidemią cholery. Następnie zamienił się w rezydencję Zakonu Córek Miłosierdzia.
Na zewnątrz Pałacu Montalto silny wpływ ma architektura gotycka, a także szkoła architektoniczna w Palermo. W pobliżu budynku znajduje się stanowisko archeologiczne. Być może w przyszłości zostaną ujawnione stare tajemnice, starannie zachowane przez wyspę.
Pałac Moniace
Pałac Moniace (Castello Maniace) jest najbardziej monumentalnym i widocznym budynkiem Syrakuz. Położone jest w najbardziej wysuniętej na południe części wyspy Ortigia, a datę jej założenia uważa się za 1240 rok. Zamek zawdzięcza swoją nazwę bizantyjskiemu dowódcy Maniakowi (Moniace), któremu udało się wyrwać Sycylię ze szponów arabskich najeźdźców w XI wieku. Pałac pojawił się w królestwie Sycylii dzięki patronatowi cesarza Fryderyka II.
Według niektórych raportów budowę pałacu nadzorował architekt Riccardo da Lentini. Dołożył wszelkich starań, aby zamek spełniał potrzeby najbardziej wpływowych osób w państwie. Przez długi czas rezydencja cesarza Sycylii znajdowała się w Pałacu Moniache, a następnie monarchowie królestwa Aragonii wybrali ten zamek. A w połowie XVI wieku świeckie życie pałacu dobiegło końca, został on zorientowany na potrzeby wojskowe. Fortyfikacje ściśle przyłączyły się do budynku pałacu, tworząc potężny kompleks obronny na południowym krańcu wyspy Ortigia.
W XVIII wieku na terenie zamku Moniace uratowano amunicję, co doprowadziło do wypadku. Detonowane ładunki spowodowały znaczne szkody w pałacu. Przez krótki czas dotknięty zamkiem zamek był w spoczynku, dopóki cesarz Napoleon nie zwrócił na niego wzroku. Przez długi czas forteca pełniła funkcję bojową, a budynek pałacu służył jako koszary dla pułków artylerii.
Świecki połysk można było przywrócić do zamku Moniace w XX wieku. Ogromna i nie do zdobycia twierdza została odrestaurowana i zaczęła przyjmować gości jako atrakcję turystyczną Syrakuz.
