Lorenzo di Piero de Medici (Lorenzo di Piero de Medici) - wszedł do historii Włoch pod nazwą Magnificent (il Magnifico), co w dużej mierze wyjaśnia ważną rolę, jaką odegrał ten wybitny mąż stanu w życiu gospodarczym, politycznym i kulturalnym kraju.
Rodzina
Lorenzo pochodził z potężnego klanu Medici i był wnukiem Cosimo di Giovanni de 'Medici, założyciela dynastii, znanego jako odnoszący sukcesy bankier, polityk i posiadacz największej fortuny w Europie.
Przyszły polityk urodził się w 1449 r. W rodzinie Piero I (Piero di Cosimo de 'Medici) i Lucrezi Tornabuoni (Lucrezia Tornabuoni), córki słynnego kupca. Jego ojciec nie miał genialnych umiejętności prowadzenia spraw publicznych i wyróżniał się słabym zdrowiem, za co otrzymał przydomek Podagrik (il Gottoso). Pierrot I był u władzy przez krótki czas (1464-1469) i zmarł, gdy Lorenzo skończył 20 lat, przekazując niewypowiedziane wodze rządu Republiki Florencji swojemu młodemu synowi.
Mądra i rozważna Lucretia Tornabuoni nie świeciła zewnętrznym pięknem, podczas gdy była dobrze wykształconą i religijną kobietą, zawsze wykazywała wielkie zainteresowanie życiem publicznym, miłosierdziem i cieszyła się niezachwianym autorytetem w rodzinie. Lukrecja była odpowiedzialna za sprawy finansowe domu Medici i był głównym doradcą Lorenza we wszelkich kwestiach.
Młodszy brat Giuliano de 'Medici został zabity w wieku 25 lat w wyniku spisku zorganizowanego przez florenckich patrycjuszy i ich zwolenników. Pomagał Lorenzo we wszystkich jego staraniach, starając się być wiernym przyjacielem i pomocnikiem.
Rodzicielstwo i edukacja
Potomek wpływowego klanu Medici otrzymał znakomite wykształcenie i stał się jednym z najbardziej oświeconych ludzi tej epoki. Jako dziecko wykazywał bystry umysł, niezwykłe zdolności i talenty wielu nauk. Lorenzo biegle władał językami obcymi, w tym greckim i łacińskim, doskonale znał literaturę, filozofię, literaturę, miał poetycki dar, umiał grać na kilku instrumentach muzycznych. Mentorami i nauczycielami młodzieży, którzy później zostali jego prawdziwymi przyjaciółmi, byli znani humaniści renesansu:
- koneser starożytnej greckiej literatury i filozofii, John Argiropulo (Giovanni Argiropulo);
- myśliciel, filolog, nauczyciel poezji i retoryki Cristoforo Landino (Cristoforo Landino);
- filozof i astrolog Marsilio Ficino (Marsilio Ficino);
- dramatopisarz i poeta Angelo Ambrogini (Angelo Ambrogini detto Poliziano).
Od najmłodszych lat Lorenzo dużo podróżował i dzięki staraniom Cosimo Starego, który widział swojego przyszłego wnuka jako wnuka, z powodzeniem poznał zawiłości spraw politycznych. Na przykład już w wieku 15 lat wchodził na podwórza szefów mocarstw europejskich i w imieniu swojego ojca przeprowadzał ważne misje dyplomatyczne.
Małżeństwo i miłość
Dziewczyna wyróżniała się pięknem, skromnością i pobożnością, ale związek, w którym później urodzili się trzej synowie i cztery córki, nie był szczęśliwy. Clarice nie dzieliła zainteresowań męża z muzyką, poezją i sztuką, miała dość życia i życia we Florencji, i przez większość czasu przebywała ze swoimi dziećmi w jednej z podmiejskich willi w Cafaggiolo (willa Medici di Cafaggiolo). Żona Lorenza zmarła w wieku 37 lat na gruźlicę.
Jedyną miłością i muzą władcy republiki była jedna z pierwszych piękności Florencji, Lukrecja Donati.
Lorenzo z pasją zakochała się w niej jako 16-letnia młodzież i zachowała to czułe uczucie przez wiele lat, śpiewając wierszem serce damy. W swoich delikatnych sonetach nazywał swoją ukochaną boginią, porównywał ją do Madonny, ale członkostwo w potężnej dynastii Medyceuszy nie pozwalało mu poślubić miłości. Co więcej, sama Lukrecjusz była mężatką i według współczesnych pozostała wierna swojemu mężowi.
Funkcje forum
Lorenzo the Magnificent był u władzy przez ponad 20 lat. Czas jego panowania stał się dla Republiki Florenckiej okresem pokoju, stabilności i dobrobytu. Nawiązano dobre stosunki sąsiedzkie z Mediolanem i Neapolem. Dzięki stolicy rodziny Medici, doskonałej sztuce dyplomacji i szerokiej sieci agentów informacyjnych osiągnięto wielkie sukcesy w polityce zagranicznej. Nie mając potężnej armii, Florencja zyskała znaczący autorytet we Włoszech.
Państwo wspierało biednych. Chłopi byli zwolnieni z płacenia ciężkich obowiązków feudalnym panom. Brak nadmiernego opodatkowania przyczynił się do rozwoju rolnictwa i rzemiosła. Popularność Lorenzo wśród ludzi osiągnęła niespotykane wyżyny.
Przez pewien czas konstytucja i główne instytucje władzy były zachowane w Republice Florenckiej, ale wszystkie były formalne. System rządowy coraz bardziej zyskiwał cechy monarchii jedynej i absolutnej. Co więcej, wszelkie bunty, spiski i próby wyeliminowania klanu Medyceuszy spotkały się z bezwzględnym odrzuceniem.
W 1480 r. W celu wzmocnienia władzy Lorenzo wprowadził kilka reform: stary parlament został rozwiązany i utworzono Radę Siedemdziesięciu - organ ustawodawczy i wykonawczy utworzony z sojuszników i sympatyków rodziny Medici. Dwa kolegia do spraw polityki zagranicznej oraz kwestii finansowych i prawnych znajdowały się pod kontrolą władcy republiki.
Żadna decyzja dotycząca polityki wewnętrznej lub zagranicznej nie została podjęta bez udziału i zgody Lorenzo. Uzgodniono z nim nawet małżeństwa między potężnymi obywatelami. Jednocześnie ważne stanowiska mogły zajmować osoby, które nie należały do wyższej klasy, ale posiadały pewne talenty kierownicze. Warto zauważyć, że jeden z najwybitniejszych przedstawicieli dynastii Medyceuszy nie został nazwany: oficjalnie Lorenzo nie miał publicznych tytułów ani stanowisk przywódczych, choć w każdej chwili mógł ogłosić się królem lub księciem.
Florencja w erze Lorenzo Medici
W latach rządów Lorenza Wielkiego kwitnąca Florencja (tak tłumaczy się nazwę miasta z włoskiego) zaczęła bawić się najjaśniejszymi kolorami. Wzniesiono nowe budynki i drogi, uszlachetniono ulice. W 1489 r. Wydano dekret o znaczących ulgach podatkowych dla osób zaangażowanych w budownictwo. Życie w mieście toczyło się pełną parą: nieustannie odbywały się bujne festyny, rycerskie turnieje, karnawały, maskarady i przedstawienia teatralne.
Lorenzo Wielki, podobnie jak jego słynny dziadek Cosimo Medici, był hojnym filantropem, kolekcjonerem książek i cennych dzieł sztuki. Zaprosił utalentowanych artystów i rzeźbiarzy, zapewnił im opłacalne zamówienia i zapewnił godne warunki pracy. Władca Republiki Florenckiej patronował wielu geniuszom renesansu. Oto tylko kilka z nich:
- Sandro Botticelli
- Michelangelo Buonarroti (Michelangelo di Buonarroti);
- Leonardo di ser Piero da Vinci (Leonardo di ser Piero da Vinci);
- Andrea del Verrocchio;
- Domenico Ghirlandaio (Domenico Ghirlandaio).
Lorenzo dodał do rodzinnego zbioru książek i założył pierwszą bibliotekę publiczną w Europie, która zawierała wówczas ponad dziesięć tysięcy cennych egzemplarzy. Później została nazwana jego imieniem Laurenziana (biblioteca Medicea Laurenziana). Dziś biblioteka ma około 150 tysięcy drukowanych publikacji, a także 11 tysięcy rękopisów i ponad 2 tysiące papirusów.
W 1472 r. Lorenzo, subtelny znawca literatury pięknej, przekształcił rozkładającą się szkołę w Pizie w pierwszy uniwersytet w Toskanii. Dzięki jego staraniom podobna instytucja edukacyjna została również otwarta we Florencji. W tym czasie był to jedyny ośrodek szkoleniowy w Europie, w którym uczy się języka greckiego.
Ostatnie lata życia i śmierci
Lorenzo Wielki prowadził jasne, pełne wydarzeń, ale krótkotrwałe życie: zmarł wcześnie, w wieku 43 lat, cierpiąc na poważną chorobę dny odziedziczoną po ojcu. Ekstrawagancja niekoronowanego monarchy i nieostrożność spraw finansowych domu Medyceuszy doprowadziły do smutnych konsekwencji. Ponadto bank rodzinny przypisał głowy i wpływowe osoby z dużych państw europejskich, które nie spieszyły się ze spłatą długów. Nadmierne wydatki z funduszy osobistych i skarbu państwa zmuszały do podnoszenia podatków, które pod koniec panowania Lorenza wzrosły ponad trzykrotnie. Zwykli obywatele wykazywali niezadowolenie, ale nie doszło do otwartych buntów. W 1492 r., Kiedy zmarł jeden z najwybitniejszych przedstawicieli klanu Medyceuszy, wszyscy mieszkańcy Florencji wyszli na ulice, aby pożegnać się z ukochanym władcą.
Gdzie jest grób
Lorenzo, podobnie jak Giuliano, został pochowany w kaplicy pamiątkowej bazyliki św. Wawrzyńca (bazylika San Lorenzo). W latach 20-30 lat XVI wieku sarkofagi braci zostały ozdobione marmurowymi posągami wykonanymi przez Michała Anioła Buonarrotiego. Pomysł dekoracji grobowców opiera się na głębokiej alegorii.
Znani władcy Florencji reprezentowani są w postaci antycznych dowódców, po obu stronach których są postaci symbolizujące dzień i noc (przy sarkofagu Giuliano) oraz poranek i wieczór (po obu stronach grobowca Lorenzo) - przypomnienie przemijania i bezwzględności czasu.
Obrazy na obrazie
Do dziś zachowało się kilka dzieł włoskich mistrzów z wizerunkiem Lorenza Wspaniałego. Najbardziej znany jest obraz słynnego architekta, artysty i historyka Giorgio Vasariego, napisany w latach 30. XVI wieku na zamówienie Alessandro di Medici (Alessandro di Lorenzo de 'Medici).
Na portrecie Lorenzo jest przedstawiany jako zmęczony, siedzi z pochyloną głową, zamyślony, z zamyślonym spojrzeniem. To słynne płótno możesz zobaczyć w Galerii Uffizi, którą zalecamy odwiedzić z indywidualnym profesjonalnym przewodnikiem.
Warto zauważyć, że wszystkie obrazy przedstawiające jednego z najwybitniejszych przedstawicieli klanu Medici zostały namalowane pośmiertnie.
Uważa się, że artyści, pracując nad płótnami, użyli płaskorzeźby rzeźby autorstwa Andrei del Verrocchio, przyjaciela i ukochanego mistrza Lorenza, dla odniesienia i dokładnego podobieństwa portretowego.
Seria Wspaniałe Medici
W sztuce współczesnej obraz Lorenza i innych przedstawicieli słynnej dynastii florenckiej jest żywo i szczegółowo prezentowany w kinie, w wieloczęściowym filmie Medici: Wspaniały. Dramat historyczny został wydany w 2018 roku i podbił serca milionów widzów. Nad projektem pracowali brytyjscy i włoscy filmowcy. W rolę Lorenza gra angielski aktor Daniel Sharman.
