Złoty Dom Nerona (Domus Aurea) to cesarska rezydencja, zajmująca 2. miejsce w Eurazji na tym obszarze (po Zakazanym Mieście w stolicy Chin - Pekinie).
Historia
Nero (Nerō Claudius Caesar Augustus Germanicus) marzył o największym pałacu w historii Rzymu (Roma). Jednak centrum Rzymu zostało zbudowane, a jedyną okazję do utrwalenia jego nazwy można było zobaczyć w budowie pałacu w formie przejścia (domus transitoria), które rozciągałyby się od Palatynu (Mons Pălātīnus) do Wzgórza Esquiline (Mons Esquilinus).
Jednak Nero miał „szczęście”: w 64 rne e. wybuchł największy pożar, niszcząc większość budowli wokół Wzgórza Palatyńskiego. Budowa Złotego Domu rozpoczęła się po tym pożarze.
Na polecenie Nerona gigantyczny kompleks pałacowo-parkowy został zaprojektowany przez ówczesnych genialnych architektów przez Północ (Severus) i Celer (Tseller).
W centrum był pałac ozdobiony złotem i kamieniami szlachetnymi, a wokół niego rozlokowano ogrody, posadzono lasy, posadzono łąki, wykopano stawy. Wygląd centrum Rzymu zmienił się, krajobraz czterech z siedmiu wzgórz zmienił się nie do poznania, z każdego nowego punktu otwierano niepowtarzalne widoki, widok uderzał bogactwem zieleni i cudownej wiejskiej przyrody.
Kompleks obejmował wzgórza Palatyn i Esquiline i ich okolice, a także nisko położone miejsce, w którym później pojawia się Koloseum.
Plany i rysunki nie dotarły do naszych dni, ale według współczesnych można oszacować całkowitą powierzchnię kompleksu na 40-120 hektarów.
Pałac
Do dziś zachowały się tylko fragmenty pałacu, znajdujące się w parku Trajana, położonym na północny wschód od Koloseum.
To on został całkowicie przebudowany za życia cesarza.
Nazwa Golden House wynika z faktu, że Nero został zaprojektowany, aby pokryć złotą kopułę nad jego rezydencją. To była odważna decyzja, ponieważ wcześniej kopuły tylko budynków religijnych były złocone.
Rozmiar pałacu można ocenić na podstawie tego, że według Svetonio długość portyków wzdłuż ścian bocznych przekraczała półtora kilometra, na dziedzińcu był staw, pola, winnice, las, dzikie zwierzęta żyły swobodnie i pasły się zwierzęta domowe. Z przodu był 36-metrowy rzeźbiony obraz Nerona.
Sale przyjęć miały luki w suficie, z których rozpryskiwały się płatki kwiatów i kadzidło. Centralna sala była ruchoma, aby obracać się wraz z niebiańską kopułą. Pod względem wody był słony, jak w morzu, a siarkowy, jak w źródłach leczniczych. Takie opisy zachowały się w pracy Swetoniusza „Życie 12 Cezarów”.
Mozaika i malowidła ścienne
Wspomnienia współczesnych i wyniki badań archeologicznych wskazują, że budowniczowie pałacu Nerona używali mozaikowych paneli nie tylko na ścianach, ale także we wnętrzach kopuł jako dekoracji.
Centralna sala miała dwa sklepienia, z których jeden został obrócony za pomocą mechanizmów wprawianych w ruch przez kilku niewolników.
Ściany i sklepienia sufitowe zostały ozdobione przez rzemieślnika imieniem Fabul z freskami przedstawiającymi wątki starożytnych mitów.
Statua Nerona
Nadal nie ma zgody co do tego, gdzie znajdował się gigantyczny rzeźbiony wizerunek Nerona (Colossus Neronis) greckiego mistrza Zenodorusa, zwany Kolosem: w korytarzu lub na terytorium sąsiadującym z pałacem i graniczącym z miastem. W relacjach współczesnych jego wysokość wynosi 30-36 metrów.
Kiedy Neron zmarł na rozkaz swego następcy Wespazjana (Tytus Flavius Vespasianus), rysy twarzy rzeźby zostały zmienione, aby usunąć podobieństwo do cesarza Nerona, i nazwali posąg personifikacją Boga Słońca. Później, pod kierunkiem cesarza Hadriana (Publius Aelius Traianus Hadrianus), rzeźba została przeniesiona do amfiteatru Flavia (Amphitheatrum Flavium), który został przemianowany na Kolos przemianowany na Koloseum. Cesarz Komod (Lucjusz Aelius Aurelius Commodus) rozkazał wyrzeźbić własne rysy twarzy zamiast twarzy Boga Słońca. Fragmenty posągu zachowały się do 1936 r., A następnie zostały ostatecznie rozebrane.
Śmierć Złotego Domu
Kiedy Nero zmarł w 68 roku, najpierw cesarz Oton (Marcus Salvius Otho) próbował kontynuować swoją pracę. Ale rządził tylko przez 3 miesiące, po nim do władzy doszła rodzina Flawianów, z których pierwszym był Wespazjan. Wespazjan postanowił nie dokończyć budowy, co wymagało dużych inwestycji finansowych.
Dlatego niedokończony Złoty Dom został opuszczony. Nieco później ogarnął go ogień, następnie wyrównywano teren zespołu pałacowo-parkowego, zapełniono stawy, a resztki pałacu zachowano pod ziemią. Na miejscu Złotego Domu Nerona wzniesiono nowe budynki:
- Koloseum
- Forum Romanum;
- Terme of Trajan (Terme di Traiano);
- Łuk Triumfalny Tytusa (Arco di Tito);
- Bazylika Maksencjusza i Konstantyna (Basilica di Massenzio e Costantino) i inne.
Duża część ziemi została przeznaczona na budowę prywatnych budynków.
Pozostałości ukrytego pod ziemią pałacu znaleziono w XV wieku. Kopie pałacu były kopiami Raffaello (Raffaello Santi) i innych artystów renesansu (Rinascimento). Jednak pod wpływem deszczu i wilgotnego powietrza freski szybko się zawaliły.
W XX wieku prace konserwatorskie trwały dwie dekady, a od 1999 do 2005 roku, od 2007 do 2010 roku, podziemne sale zostały otwarte dla zwiedzających. W 2006 i 2010 r. Nastąpiło znaczne zawalenie sklepień podziemnych hal.
Jak się tam dostać
Ruiny Złotego Domu Nerona znajdują się przy Via della Domus Aurea.
Najwygodniej jest dojechać metrem do stacji Colosseo lub autobusem nr 53, 75, 80, 85, 87, 186, 810 do przystanku Colle Oppio.
