W południowych Włoszech, niedaleko Matera, znajduje się niesamowite miasto duchów. Od lat 60. ubiegłego wieku nikt tu nie mieszkał, ale wydaje się, że mieszkańcy miasta opuścili go tylko wczoraj ...
Hałas drzew w oddali, lekki powiew wiatru, świergot ptaków i ćwierkające cykady wydobywające się z sąsiedniej wioski - takie dźwięki towarzyszą niesamowitemu pokojowi tego miejsca. I nie dlatego, że mieszkańcy Craco, średniowiecznej wioski w pobliżu Matera we włoskim regionie Basilicata, są w jakiś sposób wyjątkowo ciszy i spokoju. Faktem jest, że od końca lat sześćdziesiątych XX wieku Krako jest niezamieszkane: w rzeczywistości jest to miasto duchów.
Otoczone malowniczymi polami zbóż i gajami oliwnymi, miasto stanowi pojedynczą rzeźbiarską kompozycję blisko zbudowanych domów, „osadzonych” na wapiennej skale. Ponad sklepionymi alejkami i stromymi schodami wznosi się sylwetka normańskiej wieży i XIII-wiecznego zamku. Z daleka wydaje się, że wszystko to jest tylko jedna wielka góra: kolory domów, kościołów i fortyfikacji są identyczne z naturalnym kolorem skał, na których znajduje się osada.
Ale już w drodze do miasta zauważalne są konsekwencje niszczycielskich osuwisk, które miały miejsce w drugiej połowie XX wieku. Pewnego okropnego dnia w 1963 r. Wstrząs niespotykanej mocy wstrząsnął skałami, powodując wiele ofiar i zniszczeń. Stanie się w domach stało się naprawdę niebezpieczne i po tym wydarzeniu ludzie postanowili przenieść się do sąsiedniej osady Krako Peschiera, a ich dawne domy całkowicie przejęły naturę.
W czasie masowej przeprowadzki w mieście mieszkało około 2000 osób, z których tylko niektórzy starcy nie chcieli rozstać się ze swoimi domami. Ale jeśli zapomnisz o okropnościach tamtych czasów, wydaje się, że zawalenie się nie stało się przypadkiem: bez nich dzisiaj nie moglibyśmy cieszyć się niesamowitą atmosferą tego mistycznego miejsca. Nic dziwnego, że wielu znanych reżyserów sfilmowało tutaj swoje arcydzieła. Na przykład Mel Gibson wybrał Kracko na scenę egzekucji Judasza z filmu „Pasja Chrystusa”.
Kracko wznosi się wśród surrealistycznego krajobrazu wypalonego słońcem, w połowie drogi między wybrzeżem morskim a Apeninami Lucan. Miasto duchów otoczone jest wąwozami i głębokimi klifami, obmywanymi deszczową wodą spływającą ze wzgórz i przecinającą gliniastą ziemię, jak stare zmarszczki. Ale patrząc z góry na panoramę i wchodząc do miasta, podróżnik jest zaskoczony, widząc nietknięte ulice, które wyglądają, jakby ludzie opuścili tu wczoraj. Z wyjątkiem okazjonalnego sprzętu filmowego wszystkie rzeczy w mieście są pełne ducha przeszłości: spacerując ulicami, możesz zajrzeć do starych domów, odkryć życie arystokratów, zwykłych obywateli i chłopów.
Podobnie jak starożytne zaklęcia, nazwy bloków miejskich ożywiają bogatą i tajemniczą historię tych opuszczonych miejsc. Nazwa Canzoniere (włoski. „Śpiewnik”) pochodzi od nazwy starej tawerny, stojącej na zatłoczonej ścieżce pieszej. Według legendy piękna kochanka tawerny, takiej jak Circe, za pomocą swojej magii uwodzenia zniewoliła pechowych klientów.
Dzielnica San Lorenzo (po włosku: St. Lorenzo) została nazwana na cześć starożytnej sklepionej fontanny znajdującej się wzdłuż Cavone Street i otoczonej smukłymi palmami i bujnymi oliwkami ze srebrnymi koronami. Na ścianach fontanny widać pacyfikujące sylwetki starożytnych gospodarstw - surowe zabudowania chłopskie, które można nazwać prawdziwym dziełem kultury wiejskiej. Z kolei dzielnica Sant'Eligio (po włosku: St. Eligio) poświęcona jest patronowi kowali. Nazwa tego świętego pochodzi także od wspaniałej kaplicy z doskonałymi freskami z XVI wieku, odzwierciedlającymi niektóre sceny ze świętymi w pobliżu ukrzyżowania Chrystusa.
Spośród zabytkowych budowli zamek, zbudowany w XIII wieku i wciąż mogący się pochwalić doskonale zachowanymi bramami wejściowymi i główną wieżą, cieszy się największym zainteresowaniem artystycznym i architektonicznym. Warto również zwrócić uwagę na kościół św. Wincentego (San Vincenzo) i kościół św. Mikołaja (San Nicola) z barokowym ołtarzem wykonanym z wielokolorowego marmuru oraz dwoma obrazami przedstawiającymi Madonnę i dziecko oraz archanioła Rafała. Na obrzeżach miasta znajduje się także kościół franciszkanów pod wezwaniem św. Piotra, w dwóch nawach można podziwiać barokowy ołtarz, wspaniałe płótno z XVII wieku i cenne drewniane chóry.
Ale pomimo faktu, że nikt nie mieszkał w Krakowie długo, nie tylko można podziwiać starożytną architekturę w tym mieście duchów. Na przykład latem obok dawnego klasztoru franciszkanów organizowane są koncerty muzyki klasycznej, kościelnej i świeckiej, które wzmacniają hipnotyzującą atmosferę małego, zamrożonego miasta.
Jak się tam dostać
Zobacz Kraco: miasto duchów we Włoszech na większej mapie
Jest kilka sposobów na dotarcie do Krako. Podróżujący samochodem powinni wybrać autostradę A3 Salerno-ReggioCalabria, wsiąść na Sicignano degl iAlburni lub Potenza, kontynuować drogą E847 do Pisticci Scalo, a następnie wsiąść w SS176 aż do Peschiera i w końcu wsiąść w SS103 do Kraco. Dla tych, którzy wybrali pociąg, najbliższa stacja znajduje się w Pisticci Scalo (18 km), a najbliższe lotnisko znajduje się w Bari, 119 km.
W Krakowie nie ma hoteli, co nie jest zaskakujące. Dlatego najłatwiej będzie znaleźć hotel w oddalonym o 20 km mieście Pisticci. Ponieważ nawet w Craco Peschiera dla podróżujących istnieje co najwyżej posiadłość agroturystyczna, jest to wątpliwe. Nawiasem mówiąc, Matera znajduje się 60 km od Krako - na pewno każdy turysta może wybrać hotel według własnego gustu.
