Podróżując po Rzymie i Włoszech i podziwiając zachowane zabytki, każdy turysta zastanawia się, dlaczego tak silna cywilizacja przestała istnieć. Upadku i upadku Cesarstwa Rzymskiego nie można ograniczyć do jednego powodu.
Zewnętrzni wrogowie
Jedna wersja mówi o śmierci Cesarstwa Rzymskiego do 410 r., Kiedy plemiona gotyckie kierowane przez Alaricha najechały terytorium Rzymu. Plemiona były gotowymi chrześcijanami, więc nie dokonywały masakr i nie niszczyły budynków, a jedynie rabowały, wyciągały biżuterię, usuwały z budynków cenną biżuterię.
Według drugiej wersji Rzym został zniszczony do swego założenia później, w 476 r., Przywódca barbarzyńskiego germańskiego plemienia Herula Odoacera, który zmusza go do abdykacji tronu ostatniego cesarza Rzymu, młodego Romulusa Augusta.
Jednak według wielu badaczy upadek Rzymu rozpoczął się znacznie wcześniej i był spowodowany nie tylko tak oczywistymi przyczynami, jak najazdy zewnętrznych agresorów. Początek kryzysu w Cesarstwie Rzymskim nastąpił w III wieku, po głębokiej zmianie życia politycznego, gospodarczego, religijnego i kulturalnego Rzymian. Teraz historycy wymieniają ponad 210 przyczyn upadku starożytnego Rzymu. Zastanówmy się nad niektórymi z nich.
Brak silnego lidera
W Cesarstwie Rzymskim zaczęto obserwować częstą zmianę cesarzy, władców prowincji i prowincji, pozbawionych władzy politycznej, autorytetu i dalekowzroczności.
Wśród władz pojawia się coraz więcej osób nie-rzymskich narodowości, co również zmniejsza autorytet i absolutnie niszczy ideę patriotyczną.
Barbarzyństwo
Znaczną część populacji Rzymu w okresie upadku reprezentowali przedstawiciele plemion barbarzyńskich, którzy nie mieli rozwiniętej kultury i ideologii. Ze względu na różnicę w poziomie rozwoju relacji społecznych asymilacja przedstawicieli tych plemion w społeczeństwie rzymskim jest nieznaczna. Rzym jest jednak zmuszony do utrzymywania pokojowych stosunków z barbarzyńcami, ponieważ znaczna część armii powstała z ich szeregów.
Kryzys wojskowy
Wrogowie zewnętrzni, posuwający się ze wszystkich stron przez małe i liczne oddziały, nie napotkali oporu armii rzymskiej, osłabionego słabą konserwacją i ekstremalnym wyzyskiem, bez silnych przywódców i nie zainspirowanego ideą patriotyczną.
Dowódcy wojskowi przywłaszczyli sobie większość pensji i dodatków dla żołnierzy, więc niższe stopnie zostały wyjątkowo zdemoralizowane, a przypadki grabieży skierowane przeciwko rodakom stały się częstsze. Szeregi sił zbrojnych zostały nieznacznie uzupełnione z kilku powodów:
- Spadek płodności;
- Niechęć właścicieli gruntów do wysyłania niewolników i najemników do żołnierzy i utraty taniej siły roboczej;
- Niechęć mieszkańców miasta do przyłączenia się do armii z powodu niskich zarobków.
Czasami zjawiska te są związane z ruchem takim jak pacyfizm. Jednak główną przyczyną kryzysu jest zniszczenie armii zawodowej, utrata dyscypliny wojskowej, wzrost liczby źle wyszkolonych rekrutów - byłych chłopów - i barbarzyńców, którzy osiedlili się na terytorium Cesarstwa Rzymskiego.
Niewolnicy i niewolnicy
Oficjalna wersja podręczników szkolnych: Rzym zrujnował system niewolników. Wyzysk doprowadził do oburzenia i buntu niewolników, wybuchających regularnie. Powstania były różnych rozmiarów: domy właścicieli ziemskich płonęły, narzędzia i zwierzęta zostały zniszczone, niewolnicy odmówili pracy.
Aby stłumić bunt niewolników, potrzebna była pomoc wojska, ale ledwo udało im się odeprzeć ataki wrogów zewnętrznych.
Niewolnictwo doprowadziło do skrajnego upadku rolnictwa, zniszczenia gospodarki kraju.
- Czytaj także: bunt spartakusa
Kryzys gospodarczy
Cesarstwo Rzymskie przeżywało okres rozdrobnienia na prowincje, podczas gdy duże majątki dzielono na małe, częściowo dzierżawione małym właścicielom ziemskim i niewolnikom. Zaczęła dominować produkcja rolna na własne potrzeby, zmniejszył się udział przemysłu przetwórczego, wzrosły ceny transportu towarów. Handel gwałtownie spada, relacje między niektórymi prowincjami w końcu się kończą.
Państwo podniosło podatki, ale wypłacalność ludności gwałtownie spadła, a podatków nie było. Po inflacji nastąpiło zmniejszenie kwoty pieniędzy w kraju.
Małe gospodarstwa zaczęły się jednoczyć w gminach lub prosić o ochronę przed dużymi właścicielami gruntów - rozpoczął się proces alokacji wielkich feudałów i ostateczna ruina małego chłopstwa.
Kryzys demograficzny
Upadek gospodarki i kolejne chude lata spowodowały głód w kraju, falę chorób zakaźnych. Śmiertelność wzrasta, płodność gwałtownie spada. Rząd wydaje kilka dekretów w sprawie wspierania rodzin z dziećmi, w sprawie zasiłków dla dzieci barbarzyńców, ale w Rzymie liczba osób w starszym i starszym wieku stale rośnie, a społeczeństwo się starzeje.
Powody społeczne
Jednocześnie spada autorytet środowisk rządzących i wzrasta autorytet kapitału, najbogatszych ludzi w kraju. Rośnie liczba urzędników, aparat biurokratyczny, korupcja nasila się.
Klasa średnia stopniowo bankrutuje, kultura miejska, produkcja i handel podupadają, dochodzi do masowych zamieszek. Druga strona to tak zwana apatia społeczna, zniszczenie duchowości i patriotyzmu.
Kryzys duchowości
Ideał harmonijnie rozwiniętej osoby, dumnego Rzymianina, który służy swojemu miastu-państwu, stopniowo buduje swoje życie na zasadach społecznych. Kryzys sztuki: literatura, architektura, rzeźba.
Rozkład moralny populacji często wiąże się z rozkwitem występków, rozpusty, homoseksualizmu.
- Przeczytaj także o zwyczajach starożytnego Rzymu
Chrześcijaństwo
Jednym z powodów śmierci Cesarstwa Rzymskiego jest zakończenie prześladowań chrześcijan, które zostały zalegalizowane dekretem cesarza Konstantyna z 313 r. Od tego roku chrześcijaństwo było uznawane za równe pogańskiej wierze. Wiadomo, że pod koniec IV wieku nastąpiło zniszczenie i grabież świątyń pogańskich pod wodzą cesarza Teodozjusza Wielkiego, dokonane przez tłum rzymskich mieszkańców pod przewodnictwem chrześcijańskich mnichów.
Jeszcze bardziej destrukcyjna była obecność w chrześcijańskim nauczaniu różnych ruchów. Przynieśli zamieszanie i niezgodę, podzielili lud, sprawili, że zwątpili, zniszczyli integralność narodu, osłabili jego opór wobec zewnętrznych wrogów.
Tak więc upadek Cesarstwa Rzymskiego wynika z całkowitej sprzeczności w państwie, które utraciło integralność polityczną, ideologiczną i religijną.
