W drugim numerze opisaliśmy, jak dzięki wysiłkom żołnierzy, którzy byli zmęczeni i znudzeni pokojem i bezpieczeństwem materialnym, udało nam się uniknąć wojny między dwoma triumfatorami, po czym jeden z nich wypłynął do Egiptu, aby spędzić wolny czas, a drugi pozostał we Włoszech, aby poradzić sobie z pirackim separatystą Pompejuszem.
Oktawian gorliwie wykorzystał świeżo zbudowane statki z nowym wunderwaffe, wymyślonym przez jego rusznikarzy, Pompejusz cofnął się, wykorzystując znacznie więcej doświadczenia w taktyce na morzu, ale po pewnym czasie wojska rzymskie wciąż zdołały wylądować na wyspie wroga (choć wydrążyły wiele statków) . Potem oswajanie złośnicy stało się łatwiejsze - na lądzie Oktawian przynajmniej coś pomyślał, a ponadto pomagali mu zręczni poddani i trzeci triumwir - Lepidus.
W tym momencie czytelnik może zadać rozsądne pytanie - dlaczego regularnie rozmawiamy o triumwiracie, ale praktycznie nie piszemy o trzecim uczestniku?
A ponieważ Lepidus został początkowo zaproszony do społeczeństwa szanowanych donów wyłącznie jako „trzecia część kompanii” i osoba, która ma pewien wpływ na wojsko. Naprawdę nie miał znaczenia w polityce - wszystko kręciło się wokół spadkobiercy Cezara i egipskiego graba Marka Anthony'ego. Patrząc w przyszłość, poinformujemy cię, że ten stan rzeczy wcale nie doprowadził Lepidusa do gwałtownej rozkoszy.
Jednocześnie odegrał niemal decydującą rolę w ostatecznej legalności Pompejusza, ponieważ udało mu się szybciej i sprawniej wylądować na Sycylii na czele swojej brygady. Oddziały Oktawiana przybyły nieco później i wykończyły separatystycznego dowódcę, po czym uciekł, wolał poddać się właśnie Lepidusowi, a nie synowi dyktatora, znanemu z „uczciwego słowa” i anielskiego charakteru. W tym momencie przegrany triumwir postanowił dochodzić swoich praw. Przywódca wojskowy chciał Sycylii i większych możliwości zarządzania republiką (a ściślej mówiąc, co z niej pozostało).
Jak widać z epitetu opisującego Lepidusa, sprawa się nie wypaliła. Być może Oktawian nie wiedział, jak właściwie poruszać legionami tam iz powrotem i pływać przez oceany, ale umiejętności obietnic z trzema pudełkami o szczerym, uduchowionym wyglądzie zostały mu doskonale przypisane. Oddziały Lepidusa, słuchając kolejnych opowieści o szybkim rozmieszczeniu słoni i materializacji duchów, przeszły pod pachą Guya, a pucz zakończył się niczym, a sam protestujący dowódca był w bardzo nieprzyjemnej pozycji.
Po zwycięstwie Oktawian postanowił rozdawać nagrody i kary. Pompejuszowi udało się uciec z wyspy, ale nie na długo - w 35 rpne został odkryty w Azji Mniejszej przez legata Oktawiana i stracony. Lepidus uciekł z lekkim strachem, ale od wielkiej polityki raz na zawsze usunięto słowo „całkowicie”. Niewolnicy, których Guy obiecał uwolnić, wrócili do oczekujących właścicieli. Ci, których właścicieli nie znaleziono, według „boskiej młodości” byli zbędni w tej celebracji życia, zostali straceni bez wahania.
Ale z nagrodami okazało się to trudniejsze. W tych odległych czasach żołnierze najbardziej uwielbiali wynagrodzenie wypłacane na czas. (o czym świadczy etymologia słowa „żołnierz” od słowa solidus - rzymska złota moneta, choć wydana trzysta lat po wydarzeniach mających miejsce w naszej historii). I to właśnie dzięki pieniądzom Oktawian, pomimo wszelkich starań, pozostał napięty. Problem został rozwiązany poprzez nałożenie monstrualnych płatności na Sycylię (zwykle takie wymuszone egzekucje były zarezerwowane dla zewnętrznych przeciwników, a nie wewnętrznych). Kiedy zbierali pieniądze, Guy hojnie rozdawał legionistom pamiątkowe odznaki i medale, na które zareagowali wyjątkowo ponuro - nie jesz chleba i nie wkładasz go do owsianki.
Nie nastąpiła jednak eksplozja społeczna - miejsca chlebowe do osadnictwa na zachodzie Republiki i niektóre okruchy wyciśnięte z Sycylii nie pozwoliły armiom się zbuntować.
Po pojedynku z Pompejuszem Oktawian wcale nie zamierzał przestać budować floty i siły militarnej. W perspektywie krótkoterminowej stanął przed zadaniem zorganizowania i przeprowadzenia kampanii wojskowej w Ilirii (patrz dawna Jugosławia, te ziemie), ponieważ pokazałoby to wszystkim wątpliwym patrycjuszom Rzymu i innym ludziom, że Oktawian jest zakapturzonym i ogólnie twardym facetem. Rzymianie bardzo lubili odnoszących sukcesy dowódców, jak już pisaliśmy w serii o Spartaku.
Po całkowitym usunięciu ucieczki Lepidusa i Pompejusza nie było żadnej normalnej partii „opozycyjnej”, a wszyscy, którzy nie dołączyli, pozostali, aby wybrać między Anthonym a Oktawianem w typowej i wiecznej sytuacji, jakiś czas temu trafnie opisanej przez kogoś z żywym wyrażeniem o ropusze i żmirze. Większość zła pochyliła się w stronę Marka. Tak, ten sam typ, gardłowy fanfaron z niezwykle wątpliwą przeszłością, ale dwulicowość i okrucieństwo Oktawiana również były właściwie obserwowane. Ponadto obraz ekscesów Anthony'ego został nieco zapomniany w czasie, gdy zapalił w Egipcie - taką rzeczą jest ludzka pamięć.
W pewnym momencie Mark przypomniał sobie jednak swoje główne zadanie na wschodzie, a nawet zaczął aktywnie i kompetentnie się do niego przygotowywać, badając ustalenia Cezara w tej sprawie, a szczególnie ostrożnie biorąc pod uwagę wszystkie błędne obliczenia karmionego złotem Krassusa - mówimy o wojnie z Partią. Zasadniczo z powodzeniem obliczono logistykę, kierunek uderzeń, wybór sojuszników i moment ataku, ale czynnik o nazwie Kleopatra po raz kolejny interweniował w tej sprawie.
Źródła różnią się w opisie konkretnych powodów zbyt pochopnych działań Anthony'ego w kampanii Partów. Albo poważnie zatrzymał się w Egipcie, a potem był zmuszony prowadzić konie, starając się poradzić sobie na czas. Albo po prostu chciałem szybko poradzić sobie ze wszystkim i wrócić do ukochanej - po prostu nie rozumiem. Jednak z powodu zbyt szybkich marszów przy złej pogodzie i naturalnych warunkach (postanowił przejść przez Armenię, a nie przez pustynie), cały sprzęt oblężniczy zarezerwowany do ataku na fortecy Partów pozostawał w tyle za armią i został szybko zniszczony przez ruch jednostek wroga i bez katapult , balista i inne ciężkie towary uderzające głowami w ściany były bardzo głupie i trudne. Straciwszy wiele osób (od 25 do 42 tysięcy, w zależności od tego, kto pisze), Anthony wrócił do Egiptu niechlujny, ale przynajmniej nie jadł złota.
Nieco zniechęcony Mark w następnym roku zaangażował się w politykę armeńską na prośbę jednego z lokalnych królów. Przybywając na misję dyplomatyczną do stolicy, Anthony wezwał władcę Armenii „rozmawiać”, po czym głupio go schwytał i szybko (i prawie bezkrwawie) oczyścił kraj ze swoich zwolenników, przyłączając go do Rzymu. Mimo zwycięstwa i zgniłej małej duszy Mark był bardzo szczęśliwy, jak sprytnie wszystko się potoczyło, wybił monety na cześć swojego osiągnięcia, a nawet świętował triumf. Ale w Aleksandrii, a nie w Rzymie, gdzie był coraz mniej zadowolony.
Faktem jest, że podczas gdy ulubieniec kobiet deptał tam iz powrotem po terytoriach Armenii i stracił sprzęt oblężniczy z powodu własnego pośpiechu, Oktawian był w stanie osiągnąć pewne sukcesy wojskowe w Ilirii i skorygować wszystko swoją własną reputacją i skarbem państwa. To prawda, że okupowane terytoria nie dotarły szczególnie daleko w głąb lądu, w większości Rzymianie zajęli strefy przybrzeżne, a nawet tak - dosłownie 30 lat później wybuchnie tam poważne powstanie, ale jak dotąd zadania zostały zakończone.
Czas przejść do następnej części trudnego planu. Ponieważ z całkowitego triumwiratu pozostały tylko dwie osoby, które zdaniem Octaviana były całkowicie zbędne?
Dokładnie
Anthony z zadowoleniem wrócił do Egiptu, Kleopatra przywitał się z wybranym, a Guy Octavius Furin zastanawiał się, jak pozbyć się kolejnego przestarzałego sojusznika.
Climax wkrótce.
Przeczytaj resztę historii o dojściu Oktawiana do władzy:
- część 1 - triumwirat, 42–41 pne
- Część 2 - W jaki sposób Anthony i Octavian dzielili się mocą?
- część 4 - wojna Antoniego i Oktawiana
- część 5 - zwycięstwo w wojnie z Markiem Anthonym, samobójstwem Kleopatry
Historia Zabawa specjalnie dla mnie dla Włoch.
