Enrico Caruso - wielki włoski tenor

Enrico Caruso to światowej sławy włoski piosenkarz operowy, tenor. Urodził się jako trzecie dziecko w biednej rodzinie, gdzie wraz z nim wychowało się jeszcze sześć dzieci. Tylko dzięki talentowi i ciężkiej pracy był w stanie wyjść z biedy, otaczając siebie i swoich bliskich luksusem bogatego życia.

Biografia

Enrico urodził się w biednej dzielnicy przemysłowej Neapolu 25 lutego 1873 r. W rodzinie robotników w dwupiętrowym domu. Po ukończeniu szkoły podstawowej chłopiec nie chciał dalej się uczyć, poszedł do chóru kościelnego małego lokalnego kościoła. Lubił śpiewać tak bardzo, że nie został inżynierem, jak tego chcieli jego rodzice Marcello Caruso i Anne-Marie Caruso. Enrico chciał studiować muzykę.

Kiedy młody mężczyzna miał 15 lat, jego matka zmarła nagle, a młody mężczyzna został zmuszony do podzielenia się finansowymi obawami o swoją rodzinę z ojcem. Dostał pracę jako pracownik warsztatu, w którym pracował Marcello, ale nie przestawał śpiewać. Parafianie kościelni podziwiali jego piękny głos i czasami prosili o wykonanie serenad dla bliskich. Zamożni klienci hojnie zapłacili za takie usługi.

Sukces zachęcił młodego człowieka do poszukiwania nowych sposobów zarabiania pieniędzy i zaczął wykonywać pieśni kościelne na ulicy. Przez długi czas była to dobra pomoc dla dużej rodziny.

Caruso otrzymał minimalne wykształcenie muzyczne. Zapisał się do szkoły wieczorowej i zaczął uczyć się u pianisty Skirardi i maestro de Lyutno. Aksamitny baryton Missiano nauczył także Enrico gry na kilku rolach.

Droga do sukcesu

Piosenki Enrico Caruso zostały przypadkowo usłyszane przez nauczyciela szkoły zawodowej Guglielmo Vergine. Stało się to podczas produkcji „Briganti” Michele Fasanaro, gdzie Caruso wykonał partię wybraną przez jego nauczyciela Bronzrttiego. Opera odbyła się w małym kościelnym teatrze, do którego wciąż chodził młody człowiek.

Vergine, widząc młody talent, przekonał ojca chłopca, aby oddał syna do neapolitańskiej szkoły śpiewu (nazwano ją świątynią Belcanto, „bel canto” - „piękny śpiew”). Ojciec tak postąpił, ale nie miał szczególnej nadziei na sukces. Teraz nie musiał karmić dodatkowych ust, a jego syn z radością zaczął studiować nauki muzyczne.

Po pewnym czasie Vergine pokazał młodemu człowiekowi słynną i wpływową operę tenorową Masini (Masini). Piosenkarka doceniła zasięg i siłę młodego talentu, ale ostrzegła, że ​​trzeba wiele pracy nad naturalnym prezentem. Caruso pragnął sławy, uznania, bogactwa i ciężko pracował przez całe życie, dzięki czemu stał się jednym z największych tenorów swoich czasów.

Główne etapy biografii

• 1894 - pierwsze przedstawienie w Neapolu Nuovo (Teatro Nuovo);
• od 1900 roku w ciągu roku pojawił się na scenie mediolańskiej „La Scali” (Teatro „La Scala”);
• 1902 - debiut w Londynie w „Covent Garden” (Teatr „Covent Garden”);
• od 1903 r. przez 17 lat grał partie solowe w Metropolitan Opera w Nowym Jorku;
• od 1898 roku odbył wiele tras koncertowych po całym świecie.

Najlepsze imprezy

Legendarny tenor z łatwością otrzymał dowolną część. Dzieło Enrico Caruso ujawnia to zarówno jako autor tekstów, jak i tragediarz. Jako pierwszy zagrał role: Federico (Federico) w „Arlesian” („L'arlesiana”) Francesco Cilea (Francesco Cilea) w 1897 r., Lorisa (Loris) w „Fedorze” („Fedora”) Umberto Giordano (Umberto Giordano) w 1898 r. Johnson (Johnson) w „Girl from the West” (La fanciulla del West) Giacomo Puccini (Giacomo Puccini); w 1910 roku

Najlepsze strony są słusznie uważane:

• Książę Rigoletto Giuseppe Verdi;
• Manrico (Manrico) z „Troubadour” („II trovatore”) Verdi;
• Radames (Radames) z „Aida” (Aida) Verdi;
• Nemorino (Nemorino) z „Love drink” („L'elisir d'amore”) Gaetano Donizetti (GaetanoDonizetti);
• Faust z Mefistofele Arrigo Boito;
• Canio z Pagliacci Ruggero Leoncavallo;
• Turiddu z Cavalleria rusticana przez PietroMascagni;
• Rudolf (Rudolf) z „Bohemii” („La Bohème”) Giacomo Puccini (GiacomoPuccini);
• Cavaradossi (Cavaradossi) z „Tosca” („Tosca”) Puccini;
• De Grieux (desGrieux) z „Manon Lescaut” („Manon Lescaut”) Puccini;
• Jose (José) z „Carmen” („Carmen”) Georges Bizet (Georges Bizet);
• Eleazar z La Juive autorstwa Fromental Halévy.

Podczas koncertów piosenki neapolitańskie zabrzmiały szczególnie poruszająco i delikatnie w swoim wykonaniu.

Życie osobiste

Magiczny głos niskiego, silnego mężczyzny z eleganckim wąsem wywarł niezatarte wrażenie na kobietach. Na początku swojej kariery Enrico prawie ożenił się z córką reżysera teatru, w którym pracował. Ale ślub się nie odbył, pan młody uciekł spod korony z baletnicą tego samego teatru.

Pierwszą cywilną żoną Caruso była piosenkarka operowa Ada Giachetti, była o 10 lat starsza od męża. Ada dała żonie czterech synów, ale tylko dwóch przeżyło: Rodolfo (Rodolfo) i Enrico (Enrico), zostali nazwani na cześć głównych bohaterów opery „Rigoletto” („Rigoletto”). Giachetti położyła karierę na ołtarzu szczęścia rodzinnego, ale niespokojnego Enrico nie chciał być wzorowym mężem.

Nie nawiązał bliskich znajomości z innymi kobietami, ale nadal flirtował w prawo i lewo. Po 11 latach Ada uciekła od męża z kierowcą swojej rodziny. Enrico był strasznie zły i zaczął spotykać się z młodszą siostrą niewiernej żony. Ale zamiast powrotu Giacetti pozwał Caruso, domagając się zwrotu „skradzionej” biżuterii. Sprawa zakończyła się pokojem, były małżonek zobowiązał się do wypłacenia rodzinie dobrego miesięcznego zasiłku.

Pierwszą oficjalną ceną 45-letniej Caruso była córka amerykańskiego milionera 25-letniej Dorothy Park Benjamin.

Ojciec dziewczynki nie poznał zięcia, a po ślubie pozbawił córkę spadku. Ale Enrico kochał Dorotę, która wkrótce urodziła swoją córkę Glorię. Według przyjaciół rodziny Caruso dość poważnie poprosił swoją żonę, aby przytyła, aby żaden mężczyzna nie spojrzał na nią ponownie.

Śmierć

Rok później, w 1920 roku, szczęśliwy ojciec zachorował bardzo po wypadku, musiał wrócić do Włoch. 2 sierpnia 1921 r. Nie mógł się oprzeć chorobie i zmarł na zapalenie opłucnej. Został pochowany w kościele San Francesco di Paola (San-Francesco di Paola). Drzwi bazyliki kościelnej zostały otwarte dla zmarłego przez samego króla. Procesja pogrzebowa legendarnej piosenkarki wyniosła ponad 80 tysięcy osób. Maestro umieszczono w kryształowej trumnie i przez 15 lat fani mogli zobaczyć wielkiego piosenkarza po jego śmierci. Następnie pochowano ciało. Ogromna świeca wykonana z wosku została odlana za pieniądze wielbicieli talentu piosenkarza, które obiecali zapalać co roku na pamiątkę zmarłego przed Madonną Pompejską. Według obliczeń świece powinny wystarczyć na 500 lat.

Ciekawe fakty

1. Rodzice Enrico, oprócz niego, mieli jeszcze 18 dzieci, 12 z nich zmarło w niemowlęctwie.
2. Po urodzeniu matka i ojciec nadali chłopcu imię Errico, więc było to zgodne z dialektem neapolitańskim. Nauczyciel Verzhine poradził młodemu człowiekowi, aby zmienił nazwę na Enrico.
3. Po śmierci matki Caruso codziennie śpiewała w chórze kościelnym, szczerze wierząc, że tylko stamtąd będzie mogła go usłyszeć.
4. Po roli ojca starego w „L'Amico Francesco” w reżyserii Giuseppe Morelli w wykonaniu Caruso (syna tenora, który miał już 60 lat), obiecujący młody mężczyzna został zaproszony do zwiedzania Kairu. Tam zarobił swoje pierwsze duże pieniądze.
5. Czasami musiał śpiewać swoje partie bez prób, zapinał przed sobą arkusz słów na plecach partnera i śpiewał.
6. Pierwsze zarobki wydano w instytucji rozrywkowej dla dziewcząt i wina. Młoda grabie wróciła rano do hotelu na osiołku, zwieszonym z błota. Wpadł w Nil, nie jest jasne, jak uniknąć spotkania z krokodylem.
7. Podczas trasy po Sycylii Enrico pojawił się przed publicznością w stanie odurzenia. Nie przeczytał poprawnie słów „los” i zamiast tego zaśpiewał „gulba” (są podobne do włoskiego), co niemal przekreśliło jego karierę.
8. Piosenkarz Enrico Caruso dużo palił. Para paczek egipskich papierosów dziennie była jego normą przez całe życie. Mistrz nie wstydził się nawet, że z powodu uzależnienia ryzykował utratą cudownego głosu.
9. Głos Enrico Caruso był pierwszym głosem opery zarejestrowanym na płytach fonograficznych. Główna część repertuaru, dzięki nagraniom na 500 płytach, przetrwała do dziś.
10. Pewnego razu podczas trasy koncertowej w Buenos Aires (Buenos Aires) Caruso stał się przyczyną fałszywych muzyków orkiestry. Nie mogli powstrzymać łez spowodowanych przenikliwym działaniem tenorów.
11. Piosenkarz ma 607 przedstawień operowych i ponad 100 partii operowych w różnych językach (francuski, hiszpański, angielski, niemiecki).
12. Oprócz słuchu muzyki i głosu, przyroda nagrodziła Caruso talentem artysty. Jego filmy z bliskimi zostały opublikowane w Nowym Jorku, w cotygodniowym wydaniu Follia od 1906 roku.
13. Po śmierci męża jego wdowa Dorota napisała dwie książki o życiu jej utalentowanego męża. Zostały one opublikowane w 1928 i 1945 r. I zawierały wiele delikatnych listów od Caruso do jego ukochanej żony.

Obejrzyj wideo: Enrico Caruso - O Sole Mio (Może 2024).